"Martin", stelde hij zich voor, nadat hij zijn sportfiets bij onze beukenheg geparkeerd had. In zijn lichtblauwe overhemd en met zonnebril herkende je hem niet snel als de staatssecretaris van Welzijn, Volksgezondheid en Sport. Deze ontmoeting met Martin van Rijn vond dan ook plaats in zijn schaarse vrije tijd. Zonder persvoorlichters, zonder agenda, zonder stopwatch.
Vanwege mijn eerdere ervaringen met interviews met bewindslieden wist ik hoe bijzonder deze ontmoeting was.
Wie een vraaggesprek wil met een minister of staatssecretaris, moet gewoonlijk eindeloos veel geduld hebben en niet te hoge verwachtingen.
Vaak wordt een afspraak op het laatste moment afgeblazen, omdat de bewindspersoon toch iets dringenders moet doen.
Of je krijgt hem of haar tien minuten te spreken tijdens de pauze van een congres.
Soms krijg je na veel heen en weer bellen uiteindelijk een voorstel retour om het interview toch maar per mail te houden. Dan weet je zeker dat een ambtenaar de bijbehorende antwoorden bij elkaar zal dichten.
En uiteraard is er ook nog de regisserende persvoorlichter die vooraf de vragen wil zien en achteraf de tekst goedkeurt.
Interview in privétijd
Toen de redactie van ons wijkmagazine mij vroeg om een interview met staatssecretaris én wijkgenoot Martin van Rijn te doen, stond ik dan ook niet ogenblikkelijk te juichen. Maar het kon gewoon in zijn vrije tijd, gaf hij zelf aan. Op zaterdag, zonder zijn ambtenaren erbij.
Dat maakte de zaak wellicht anders. Een datum was snel gevonden. Nu nog een goede plek. Liever niet bij hem thuis, vond hij. Dan maar bij mij, besloot ik. Een soort van huiskamergesprek.
Dat is eigenlijk wel mooi voor een ontmoeting met de man die de 'keukentafelgesprekken' promoot: persoonlijke gesprekken die gemeenten houden met mensen die ondersteuning nodig hebben. 
Geen stopwatchzorg
We begonnen het interview met zijn persoonlijke achtergrond, zoals zijn keuze voor onze woonwijk. De winkels in deze wijk hebben de menselijke maat, vond hij. Het draait allemaal om persoonlijk contact.
Precies dat element wil hij ook graag in de zorg veranderen. Elkaar in de ogen kijken om te bepalen wat iemand nodig heeft, geen stopwatchzorg meer. Na afloop zei hij dat hij het een erg leuk gesprek vond.
Meestal werd hij ondervraagd over één issue, nu ging het over drijfveren en idealen. Fijn om daar weer eens over te praten, zei hij. "Goed om te voelen waar je het allemaal voor doet."
Een gesprek, oog in oog aan onze huiskamertafel. Een verhaal dat klopt: heerlijk zonder stopwatch.
