Als je voor het hete vuur staat, weet je het ineens weer: bij een training over coaching kom je jezelf tegen. Oud zeer, oude overtuigingen, oud verdriet.
Die bretels van mijn persoonlijke geschiedenis waren weer voelbaar bij de voorbereiding van mijn eindpresentatie voor de afronding van mijn NLP-practitioner-opleiding. Deze presentatie zou gaan over de weg die ik afgelegd had tijdens deze opleiding.
Zou ik mijn diepste angst op tafel durven leggen?
Met mijn hoofd kon ik mijn leerdoel helder beredeneren: hoe ik beter grenzen kan stellen aan mensen die over me heen walsen. Maar eigenlijk ging het over de angst om afgewezen te worden bij het plaatsen van afrasteringen.
Het is een angst die ik sinds mijn jeugd met mij meedraag en die alles te maken heeft met de periodes waarin ik gepest en buitengesloten werd. Het is ook een universele angst, die teruggaat op het verre verleden waarin mensen moesten zien te overleven in de wilde natuur.
Afwijzing en buitensluiting raken daarom aan doodsangst.
Als je weet waarom je denkt zoals je denkt, dan wordt het makkelijker om het verhaal te veranderen.
Je houdt jezelf voor dat je niet meer in de oertijd leeft, waarin je voor je overleving was aangewezen op de groep. En dat de angst om te overleven sowieso buiten proportie is in een tijd waarin we niet meer hoeven weg te duiken voor sabeltandtijgers.
In plaats van beperkingen wil ik uitgaan van mogelijkheden. Ik vormde daarom voor de eindpresentatie mijn verhaal om naar iets anders:
Van grenzen stellen naar ruimte nemen.
Daarmee bedoel ik de ruimte om mijn eigen visie te delen. De ruimte om creatief te zijn, bijvoorbeeld om interventies toe te passen en visuals te maken ter ondersteuning van mijn klanten. En de ruimte om de dingen te doen die ik belangrijk vind.
Bij de NLP-training had ik daarvoor ook een krachtig beeld gezien: een stokstaartje. Een stokstaartje is alert, nieuwsgierig én zorgzaam voor de hele groep. Het dier richt zich omhoog en neemt ruimte in, ter bescherming van de anderen.
En ik denk natuurlijk ook aan Hakuna Matata ('geen zorgen'), het motto van stokstaartje Timon uit het verhaal van de Lion King.
Flip the story, zodat je angst kunt gebruiken als brandstof voor persoonlijke groei.
Het benoemen van de angst hielp me vooruit.
Dat wil niet zeggen dat de angsten er helemaal niet meer zijn. Met je toverstok zwaaien, zodat in een keer al je angsten verdwenen zijn, zo werkt het (helaas) niet.
Wel kan ik angstgevoelens zien als richtingaanwijzers voor wat ik nodig heb. Stokstaartjes-power.
Welk verhaal ga jij een zwieper geven, zodat het weer voor je gaat werken?
