Stel je even voor. Je werkt als leidinggevende bij een afdeling waar mensen met een arbeidsbeperking allerlei artikelen voor tuincentra opnieuw verpakken.
Een van de medewerkers komt met enige schroom naar jou toe. Met een ernstig gezicht vraagt deze medewerker jouw aandacht voor een probleem waar hij al langere tijd mee kampt. Wat is er dan, vraag je belangstellend. "Nou", zegt hij, "ik heb pijn aan mijn haarwortels."
Nee, ik verzin dit niet.
De leidinggevende die mij later hierover vertelde, luisterde aandachtig wat er aan de hand was. Hij nam zijn medewerker helemaal serieus. Werken met liefde, echte aandacht geven, een veilige omgeving bieden, verbinden... het klinkt allemaal abstract.
Het is wat je moet doen als je leiding geeft aan mensen in een beschermde werkomgeving, die nauwelijks zelfvertrouwen hebben, zich slecht kunnen concentreren en problemen hebben op allerlei levensterreinen.
Maar hoe breng je het tot leven, zodat een buitenstaander het ook snapt?
En zodat een ander vooral voelt wat ‘een veilige omgeving bieden’ eigenlijk betekent voor deze medewerkers?
Op dit moment werk ik aan een serie verhalen over het bieden van nieuwe kansen aan mensen met een grote afstand tot de arbeidsmarkt (zelf vinden ze trouwens het omgekeerde: de arbeidsmarkt heeft een grote afstand tot hén). Ik sta daarbij voor de uitdaging om die abstracte thema’s een gezicht te geven.
Dankzij het voorbeeld van deze leidinggevende lukte dat.
Deze manager voelde schroom om dit voorbeeld aan mij te vertellen, omdat hij niemand wilde kwetsen. Ik was blij dat hij dat toch deed. Deel het voorbeeld over pijn aan de haarwortels en je hebt genoeg gezegd.
