Imitatie is de hoogste vorm van verwarring
Laatst las ik een boek en dacht ineens: hé… dit ken ik ergens van. Mijn voorbeelden, mijn uitleg, mijn aanpak, alles kwam bekend voor. Het voelde alsof ik mezelf las
En dat klopte.
De schrijver had mijn methode overgenomen uit een artikel dat ik schreef over het maken van nieuwe woorden.
Ik noem deze woorden plakwoorden of signatuurwoorden.
Het brein van je lezer gaat onmiddellijk ratelen bij een plakwoord, zodat je onderwerp onvergetelijk wordt. Zoals draadjesweb voor het verbinden van ideeën, of popcornhoofd voor mensen die in duizend richtingen denken.
Hoe ironisch: iemand kopieerde juist mijn methode om je eigen taal te vinden.
Gewoonlijk vind ik het een compliment als iemand mijn ideeën gebruikt. Laat duizend bloemen bloeien! Ideeën in overvloed!
Maar nu denk ik: imitatie is niet de hoogste vorm van complimenten uitdelen, maar van verwarring zaaien.
Een plakwoord als popcornhoofd ontstaat niet zomaar.
Het komt voort uit jouw blik op de wereld. Jouw verwondering. Jouw verhaal.
Als iemand jouw unieke woorden en bijbehorende aanpak overneemt zonder bronvermelding, voelt het als een lege huls. De vorm is er, maar de ziel ontbreekt.
Dus, deze reminder voor jou (en voor mij):
Wees trouw aan je eigen stem.
Laat jouw ideeën ontstaan uit waar jij echt voor staat en geef er je eigen woorden aan. Alleen dan raken ze iets bij de ander.
De schrijver van het boek vond dat trouwens ook. Ze heeft inmiddels excuses aangeboden. In de nieuwe druk van haar boek zal ze verwijzen naar de bron.
En ja… ik heb de url van popcornhoofd veiliggesteld. Je weet maar nooit.
