Bij het opstaan voel ik het al: ik krijg mijn rechteroog nauwelijks open. Mijn ooglid is zo opgezwollen dat hij mijn uitzicht belemmert. En de wal onder mijn oog is nog zwaarder geworden dan daarvoor.
Snel maak ik een afspraak bij de dokter.
Daar tref ik niet mijn vertrouwde huisarts, maar een onbekende jongeman. Ter introductie noemt hij alleen even zijn achternaam. Hoewel ik vermoed dat hij een huisarts-in-opleiding is, zegt hij daar verder niets over.
Wel stelt hij een reeks vragen over mijn oog, veel uitgebreider dan mijn eigen huisarts doorgaans doet. Heb ik misschien iets in mijn oog gekregen? Draag ik lenzen? Gebruik ik medicijnen?
Dat is allemaal niet aan de orde.
Toch valt het me op hoe uitgebreid hij het terrein verkent. Geen routineuze check, maar diagnostiseren volgens de richtlijnen uit zijn opleiding. Niet te snel inzoomen, maar het speelveld breed in kaart brengen.
Natuurlijk ben ik blij met zijn zorgvuldigheid waarmee hij zijn diagnose stelt. En tegelijkertijd valt me op dat hij iets nalaat, wat de mensen in mijn eigen vakgebied juist wel doen.
Zij zouden zich bij de voorstelronde al kwalificeren als 'ik ben nog in opleiding' en 'ik weet het ook niet precies'. En bij het in kaart brengen van het vraagstuk zouden ze zich vastklampen aan papierwerk, zoals een alpinist aan zijn klimtouw.
Deze jonge dokter doet dat niet.
Hoe jong ook, hij is de expert. Ook al klinkt er wat onzekerheid door in zijn stem, toch vertelt hij mij trefzeker dat de zwelling waarschijnlijk vanzelf overgaat. En zo niet, dan mag ik me weer melden.
Een diagnose is een verhaal.
Het beschrijft waar je last van hebt, hoe dat zo gekomen is en het wijst in de richting van een oplossing. In dit geval: afwachten.
Om dat verhaal met overtuiging te vertellen, maak je geen omtrekkende bewegingen over de status van je opleiding of je gebrek aan routine. Op je zachte berenpantoffels kom je er niet.
Als je de expert wil zijn, moet je bovendien de juiste taal gebruiken. Woorden zijn cruciaal om mensen in beweging te brengen.
Daarom neem ik ook genoegen met het advies om gewoon helemaal niets te doen. Dat pakt trouwens goed uit. De opgezwollen huid rondom mijn ogen is inmiddels weer geslonken.
Neem leiderschap, bepaal grenzen en geef de richting aan. Met diagnoses en andere verhalen.
