Tu-túuu... tu-tu-tuu...
De serene pianoklanken van Gymnopédie No 2 van Erik Satie vulden de zaal. Spreekster Christine had gevraagd de ogen de sluiten en de klanken op ons in te laten werken. Welke gedachten kwamen er op?
Welke herinneringen borrelden naar boven?
Luister ook maar even naar Satie. Hier is het muziekstuk.
Pak pen en papier erbij en noteer je gedachten. Hoort er een verhaal bij?
Als lid van de examencommissie van de Storytelling Academy ben ik een paar keer per jaar aanwezig bij de eindpresentaties van de aankomende Chiefs Storytelling van deze opleiding. Vet genieten, want de meest uiteenlopende kanten van storytelling worden belicht. Ik raak elke keer betoverd.
Dit keer nam kandidaat Christine Fenech ons mee naar haar Cabinet of Curiosities, haar aanpak om persoonlijke verhalen te verzamelen. Ze gebruikte daarvoor onder meer dit rustgevende werk van Satie.
Ik sloot mijn ogen en liet me meevoeren. De pianoklanken brachten mij terug naar de zomer ergens in de jaren tachtig, toen ik als achttienjarige voor het eerst een week alleen thuis was. Mijn ouders en broer waren naar Frankrijk vertrokken, maar ik ging niet mee vanwege mijn vakantiebaan.
Op een dag trok ik de voordeur achter me dicht om naar mijn werk te gaan. Meteen realiseerde ik me dat er iets fout zat.
Ik had mezelf buitengesloten, want alle sleutels lagen nog binnen.
Wat nu? Er was nergens een reservesleutel. En mijn ouders zaten in een onbekend hotelletje aan de Frans-Atlantische kust. Ik kon ze niet eens bellen.
Gelukkig was de deur van de schuur nog wel open. Ik speurde rond, waarbij mijn oog op de fietspomp viel. De ijzeren pedaal van de pomp leek me een perfect stuk gereedschap om een raam in te slaan.
Maar welk raam? Ik voelde me zeer bezwaard, want het herstellen van een ruit zou vast een flinke duit kosten.
Toen viel mijn oog op een bovenraampje aan de achterkant van ons huis. Het vroeg om een paar flinke meppen, maar ik slaagde erin om het glas eruit te slaan.
Vervolgens kon ik de fietspomp naar binnen laten zakken. Een heel gedoe, want er waren nog scherpe glasranden. Met de pedaal van de pomp kon ik het handvat van het grotere raam daaronder naar boven trekken. Zo kon ik het vensterraam openen, enkele bloempotten opzij schuiven en over de vensterbank naar binnen klimmen.
Ik vreesde de kritiek van mijn ouders over mijn domme actie om de sleutel te vergeten en ook nog eens het bovenraampje in te slaan.
Maar bij thuiskomst waren ze vooral opgelucht over de manier waarop ik het had opgelost. Het bovenraampje van nieuw vensterglas voorzien, dat was zo gefikst.
Dit inbraakavontuur was waar de kalmerende muziek van Satie me naartoe bracht.
Mijn ouders waren zich er nu ook ineens van bewust hoe makkelijk een inbreker hetzelfde had kunnen doen. De ramen kregen een beveiligd handvat en de schuur ging voortaan op slot.
Wat mij frappeert is dit: hoe muziek een compleet verhaal uit je jeugd kan oproepen. Want de kalme reactie van mijn ouders was het gevoel dat ineens aangeraakt werd door deze muziek. Alsof een toverstafje zijn werk deed.
Muziek brengt iets naar boven dat ergens in je lichaam opgeslagen zit. Dat is magisch. Muziek is dan ook een prachtige ingang om te verwonderen én om nieuwe herinneringen te maken.
Als je met aandacht waarneemt, ontdek je zoveel meer.
