Wat als jij een andere manier van schrijven vindt, waardoor het stuk ineens uit je pen vloeit? Ga eens bij jezelf na, wat gebeurt er dan met jou?
Je kunt prima schrijven. Je bent helemaal thuis in storytelling en het gebruik van narratieve elementen. En je weet uitstekend hoe je de grammaticale regels toepast.
Tegelijkertijd kun je ook enorme tegenzin hebben bij dat schrijfwerk. Blijven twijfelen over de beste insteek. Dat ideale haakje. Of de lezer jouw gedachtelijn wel kan volgen...
Herkenbaar? Ik kan je ook vertellen hoe dit verder gaat.
Uiteindelijk begin je eraan, want dat had je jezelf immers voorgenomen. Toch ben je niet tevreden over het resultaat. Je publiceert je artikel nooit...
Wat een gemiste kans.
Want ook jouw lezer krijgt je boodschap dus nooit onder ogen.
Ik zag het laatst bij een klant die al tientallen uren geploeterd had om een vakartikel te schrijven. Het artikel was bedoeld om nieuwe afnemers te interesseren voor haar onderzoek en daarmee haar te positioneren als thought leader.
Wekenlang had ze eraan gewerkt om haar gedachtengoed helder op papier te krijgen.
Maar als ze het doorlas, was nog lang niet tevreden. Het bruiste niet.
Op haar artikel was op het eerste gezicht weinig aan te merken, zag ik toen ze het artikel aan mij voorlegde. Een kop en een staart, een logische opbouw en een hoge informatiedichtheid.
Alleen... het stuk was doorspekt met abstracte taal. Transitie, structurele hervorming, uitnutten....
Kreten om meteen te vergeten.
Het stuk bevatte niets dat de lezer op een of andere manier emotioneel kon raken.
Ik vroeg haar om het stuk te herschrijven. Bondiger, soepeler en vooral concreter. Dat zou een ware Houdini-act worden, zuchtte ze. Want alle informatie moest er echt in.
Anderhalve week later stuurde ze toch haar nieuwe versie.
Met een hele andere insteek, dit keer helemaal vanuit haar lezers geschreven. Met een aantrekkelijke krachtige titel. En zonder één keer transitie of een andere taaie term te gebruiken.
Wat was er nou gebeurd?
Ze vertelde hoe ze al het materiaal van haar onderzoek nog eens doorgenomen had. Daarna had ze het laten rusten.
Enkele dagen later schreef ze het verhaal helemaal opnieuw op. Ze koos ditmaal een recht-toe-recht-aan-toon: alsof ze op huiselijke toon tegen haar vader praatte.
Bingo: het was ineens een verhaal met plakkracht geworden.
Afstand nemen helpt. Dan zie je ineens hoe het materiaal met elkaar samenhangt. Je ziet de kern waar het echt om draait. En je ziet het punt waar de lezer op aanhaakt.
Ze realiseerde zich ineens dat dit de manier was om het geploeter achter zich te laten. Ze stuurde het artikel naar een vaktijdschrift, waar een blije eindredacteur haar inspanningen beloonde met een publicatie in de eerstvolgende editie.
Wil jij ook leren om vol vertrouwen te schrijven, zodat je lezers iets gaan doen met je boodschap?
Meld je dan aan voor de training Schrijven met Plakkracht.
Dit is precies voor jou als je beter wilt leren schrijven, zodat je veel betere resultaten boekt je je werk. En vooral als je je zelfvertrouwen wilt vergroten, zodat je (weer) rust hebt in je hoofd.
>> Meld je hier aan voor Schrijven met Plakkracht
