Wil jij toevallig een zwarte band halen in de fotografiekunst van vogels? Lees dan hier even verder over het vastleggen van wezens die meestal niet geduldig poseren. En over het leren van een compleet nieuwe vaardigheid.
Hoe krijg je een nieuwe vaardigheid helemaal in de vingers? Schrijfvaardigheden bijvoorbeeld?
Ik sprak daarover met Hans, die bij zijn dagelijkse corona-wandelingen op het idee kwam om zijn fotocamera mee te nemen.
Zonder vooropgezet plan had hij de lol ontdekt om vogels te fotograferen. Inmiddels kon hij heel goed 'vogels schieten'.
Ik was razend benieuwd hoe hij dat precies had gedaan, jezelf iets nieuws aanleren. "Nou gewoon", zei Hans. Gaan wandelen met een camera was genoeg.
Helemaal onvoorbereid?
Dat leek me sterk. Bij mijn wekelijkse wandelingen door de duinen zie ik zelden iets opvallends vliegen.
Behalve dan die ene keer dat er een woud telelenzen op het wandelpad geparkeerd stond, omdat een stel fotografen vanuit de verte een zeer zeldzame vogel gesignaleerd had.
Een gier, verstonden we. Heel bijzonder. We tuurden, maar we konden de vogel niet ontwaren.
Achteraf bleek het een griel te zijn. Dat was helemaal geweldig, al hadden we nog nooit van deze vogel gehoord.
Maar terug naar Hans. Zo moeilijk was het niet om interessante vogels in beeld te krijgen, hield hij vol. Je kon ze gewoon overal spotten, ook in de stad.
Al doorvragend bleek achter zijn ‘nou gewoon’ een hele wereld schuil te gaan.
Allereerst had hij via een vogel-app een groot aantal vogelgeluiden leren herkennen. Een parelend geluid dat aan een klaterende waterval deed denken kon hij nu meteen duiden als de zang van een roodborstje.
Daarnaast was apparatuur van belang. Als je echt goede foto's wilde maken, moest je volgens Hans vooral een goede zoomlens gebruiken. Hij had een 150-600 mm-lens met een speciale vogelzoeker erin. Superhandig om op het juiste punt scherp te stellen.
Hoewel vogels overal te vinden zijn, bleek Hans specifieke tijdstippen (schemering) en plekken (bosrijk) uit te kiezen. In de duinvlakten vind je weinig vogels, hoorde ik van hem. De volgende keer moest ik maar eens goed luisteren in de bosjes, op de overgang van bebouwd gebied naar de duinen.
Tot slot was er nog een dingetje: mindset.
Helemaal onthecht zijn aan het resultaat, maar wel alle zintuigen op scherp.
Wat voor een doorgewinterde natuurfotograaf vanzelfsprekend is, is dat voor een persoon met ongeoefende vogelogen (en -oren) zeker niet.
Wil je iets nieuws leren, dan moet je bovendien niet alleen de precieze stappen leren kennen, maar ook de gedachten die iemand van binnen afspeelt.
Als ik mensen beter leer schrijven, merk ik dit ook.
Wat voor mij een piece of cake is, ziet er voor mijn deelnemers uit als het bespelen van een ingewikkeld toetsenbord. Bij teksten schrijven moet de inhoud interessant zijn, maar ook de opbouw van de tekst is belangrijk.
Ik vind bijvoorbeeld de goede toepassing van alinea’s cruciaal voor een heldere tekst.
Kan ik je al die fijne kneepjes leren voor het schrijven van een briljante tekst?
Ja dat kan. Ik heb het proces heel precies uiteen gerafeld en de knoppen benoemd waar je mee kunt spelen. Op basis daarvan heb ik mijn schrijfmethode ontwikkeld, waarmee je meteen afrekent met schrijftwijfel.
Schrijven is een ambacht. Daarom helpt het als je bereid bent om veel schrijfmeters te maken. Net als Hans, die iedere dag test wat het beste werkt om vogels haarscherp vast te leggen.
Maar dan heb je ook wat.
Hans won laatst een prijs voor zijn ijsvogelportret. Een blauwe flits die hij op glanzend fotopapier gevangen had.
In zijn woorden: heel gewoon.
