Bij een huis langs de oevers van het Naardermeer staat een bordje waarop koffie, thee en appeltaart voor 1 euro worden aangeboden. We staan verbaasd stil als we hier langs wandelen. Wie vraagt er nog om deze vooroorlogse prijzen?
Als we nieuwsgierig een paar stappen de tuin inlopen, komt meteen een oude dame op ons af.
Ze stelt zich voor als Annie Mostert.
Ze heeft haar tuin omgetoverd tot een gastvrije plek voor iedereen die voorbij wandelt. Ze woont al sinds 1946 op deze plek en is vastbesloten deze oase alleen te verlaten in zes plankjes.
Eerst was het hele natuurgebied rondom haar woning afgesloten voor bezoekers, vertelt Annie. Maar bijna 20 jaar geleden besloot eigenaar Natuurmonumenten om een route open te stellen voor wandelaars die een rondje Naardermeer willen doen.
Om dit mogelijk te maken, was er tussen de nabijgelegen spoorbaan en het Naardermeer maar één mogelijke doorgang: over het erf van Annie's huis.
Dat bracht Annie op een idee.
Ze was al op leeftijd en niet van plan om te vereenzamen. Ze zette daarom een bord langs het pad om wandelaars uit te nodigen om bij haar iets te drinken.
Nu, op 98-jarige leeftijd, is ze nog steeds dagelijks in de weer met passanten. Tussendoor verzorgt ze haar sla- en tomatenplanten. Gisteren heeft ze nog drie potten aardbeienjam gemaakt.
De waterton staat droog, maar ze heeft een rij gevulde emmers klaarstaan om haar planten van water te voorzien. Zelf water scheppen uit het Naardermeer, dat gaat haar inmiddels wel te ver.
Ze zet haar grote zonnehoed op, die altijd klaarligt op haar tuintafel, en neemt plaats op haar praatstoel. Heel wat mensen hebben al gezegd dat ze haar levensverhaal moet laten optekenen.
Maar dat vindt Annie veel te lang duren. Ze besteedt haar kostbare tijd liever aan haar tuin en de wandelaars.
Ik vind haar enorm inspirerend. Ze laat zien dat leeftijd slechts een getal is en dat je niet eenzaam hoeft te zijn als je zelf de mogelijkheden creëert.
De zomer is een geweldige tijd om zelf die mogelijkheden ook weer te zien.
Even ben je geen speelbal in het gedoe van alledag. Je zet enkele passen achteruit om het hele panorama weer te zien. Er komen wonderbaarlijke vondsten op je pad, gewoon omdat je jezelf ervoor openstelt.
Je gaat weer denken in mogelijkheden in plaats van beperkingen. Je volgt je nieuwsgierigheid. En je beleeft plaatselijke wonderen, omdat je ruimte geeft aan creatieve explosies in je hoofd.
