Hoe vertel je je verhaal als je weer uit het dal kruipt? Is het genoeg om te zeggen: hallo allemaal, we zijn er weer?
Niet eerder waren de cijfers zo zorgelijk, de deskundigen en politici zo verdeeld, de terrassen zo aanlokkelijk.
Vandaag kiert de samenleving weer open. Pleinen, winkels, markten en het hoger onderwijs mogen weer mensen ontvangen. Heel voorzichtig en met allerlei beperkingen.
Maar toch: dit voelt na de lange winterse lockdown als een nieuw begin. Wellicht kun jij daardoor als professional of met jouw organisatie weer opnieuw aan de slag.
Dat betekent dat je je medewerkers, klanten, samenwerkingspartners of wie dan ook weer laat weten dat je de draad gaat oppakken. En dat je er alles op alles zet om er weer bovenop te komen.
Hoe pak je dat aan?
Een eerste idee is wellicht dat je gaat delen hoe je je organisatie, bedrijf, theater of wat dan ook weer gezond gaat maken. Aangepaste diensten, manieren om klanten extra in de watten te leggen, natuurlijk alles strikt volgens de RIVM-richtlijnen.
Maar het is niet genoeg om gewoon te zeggen dat je er weer bent en dat je de draad zo goed mogelijk weer oppakt.
Richtlijnen inspireren namelijk niet.
En dat is wel nodig, want de lockdown heeft heftige emoties losgemaakt. Er zijn grote klappen gevallen en diepe wonden geslagen. Die wonden moeten netjes gehecht worden. Er blijven waarschijnlijk littekens over, maar het is niet de bedoeling dat het pijnlijke open wonden blijven.
Om verder te gaan is het belangrijk om verleden, heden en toekomst te verbinden. De crisis van nu knoop je vast aan iets groters.
Daarmee vertel je een inspirerend verhaal.
Ik noem dat het opkrabbelverhaal.
Dat is van belang voor je eigen mensen, maar ook voor de klanten, afnemers, publiek, deelnemers of met wie je dan ook maar samenwerkt. Neem mensen mee naar waar de ellende begon.
Naar die crisis dus. Daarmee bouw je de brug tussen verleden, heden en toekomst. En dan creëer je een verhaal dat mensen meeneemt en raakt.
Ook de toekomst is belangrijk in dit verhaal. Je laat het nieuwe perspectief zien. Je vertelt wat er weer mogelijk is. En dat is belangrijk voor mensen om er weer vertrouwen in te krijgen.
We hebben iets nodig dat groter is dan onszelf.
Opvallend genoeg kan juist een klein en persoonlijk verhaal hierbij heel doeltreffend zijn. Het draait allemaal om herkenbaarheid.
Daarom een voorbeeld:
En toch | Het jubileumfeest voor de buurt
Anneke woont in een gezellige buurt, maar 'corona' gooit op allerlei manieren roet in het eten. Zo kan het jaarlijkse straatfeest niet doorgaan. En ook voor het jubileumfeest ziet het er somber uit. De buurt bestaat in 2021 honderd jaar, maar hoe kunnen ze dat vieren als ze niet met mensen samen mogen komen?
Anneke is zelf enkele jaren geleden ziek geworden. Jarenlang dacht ze: eerst beter worden en dan weer verder gaan met het leven. Totdat er een moment kwam waarop ze zich realiseerde dat ze helemaal niet meer beter zou worden. Dit gaat niet voorbij, dit is voortaan mijn leven, dacht ze. Ze heeft diep in de put gezeten.
Maar het heeft haar ook geleerd om het leven binnen haar eigen beperkingen vorm te geven. Niets uitstellen, maar nu het leven beetpakken. Dan bedenkt ze dat dit ook geldt voor het jubileumfeest. Niet uitstellen tot later, maar kijken hoe het feest wel gevierd kan worden. Want er is meer behoefte aan saamhorigheid dan ooit.
Samen met enkele buurtgenoten werkt ze plannen uit. Dat gaat voornamelijk online. Dat is wel vreemd. Soms zitten ze met zes buurtbewoners via zoom te overleggen, terwijl ze op een steenworp afstand van elkaar wonen. De voorbereidingen vormen aanleiding om met allerlei buurtbewoners een praatje aan te knopen.
Bij de gesprekjes in de voortuinen ontdekken ze dat er heel wat buurtgenoten zijn, met wie het niet goed gaat in de lockdown. Deze mensen hebben een enorme behoefte aan iets waar ze naar uit kunnen kijken. Zo blijkt het jubileum allerlei nieuwe aanknopingspunten op te leveren om met mensen in gesprek te gaan. Het prikkelt de creativiteit en stimuleert om nieuwe contacten te leggen. Daarmee is het feest sowieso al waardevol, al is het nog niet eens van start gegaan.
Ondertussen hebben ze allerlei inventieve manieren gevonden om het feest binnen de beperkingen te vieren, zoals raamgedichten door de hele buurt en een podcast-serie met verhalen van buurtgenoten. Anneke weet zeker dat er een gedenkwaardig feest gevierd gaat worden. Je moet nu de slingers ophangen.
Anneke vertelt dit verhaal om duidelijk te maken wat de coronatijd voor haar betekend heeft. Iemand anders zou ook Anneke's verhaal kunnen vertellen om duidelijk te maken wat veerkracht betekent.
Hoe ga jij je verhaal vertellen?
