“Storytelling, met dat woord heb ik altijd zoveel moeite”, zei een collega-schrijver tegen mij. “Ik schrijf al jaren artikelen voor verschillende organisaties over veiligheid op het werk. Maar nu heet het ineens storytelling. Omdat dat nu een buzz-woord is.”
Als je ook teksten schrijft, is dit waarschijnlijk herkenbaar voor jou. Hetzelfde werk, maar een nieuw etiket. Omdat dat hipper, eigentijdser of waardevoller lijkt. Dat voelt nep.
En als er verder niets verandert, dan ís dat ook nep.
En daarbij: storytelling in organisaties is heel wat meer dan een artikel over meer veiligheid schrijven. Storytelling is – zoals de naam al zegt – een verhaal vertellen.
Anders dan menig artikel is bij een verhaal een hoofdpersoon het vertrekpunt: zijn beleving en bijbehorende emoties nemen ons als lezer op sleeptouw. En daarom is het ook zo krachtig: de lezer ervaart het bijna zelf. Het belang van veiligheid kan best het onderwerp zijn van het verhaal.
Maar een verhaal veronderstelt wel een bijbehorende vorm. Een plot met een begin, een wending, een nieuw inzicht en een einde. Dat zijn technieken, die een storyteller hoort toe te passen.
Dan zijn we er nog niet, want storytelling beperkt zich evenmin tot het schrijven van teksten. Het is een houding: een manier van kijken, vertellen, observeren, delen en doorgeven. Ik denk zelfs dat het een levenshouding is.
Gemakkelijk trucje
Trouwens, ik heb zelf ook moeite met de term storytelling. Omdat het vaak voor een gemakkelijk trucje staat. Een marketingsausje, waarmee je te lang doorgekookte gerechten op smaak brengt zonder het recept te veranderen.
Dat is juist ook zo jammer. Want wie verhalen opsnuift, beluistert, deelt en toepast, kan de wereld mooier maken. Dat vraagt natuurlijk om een voorbeeld. Sorry, ik bedoel natuurlijk... een verhaal.
Walk the talk, walk the story.
Lees bijvoorbeeld dit verhaal over de gemeente Oss, die worstelde met een grote groep onwillige mensen met een bijstandsuitkering. En hoe Oss toch bijzondere resultaten wist te boeken. Dit is wat een verhaal kan doen in organisaties!
Storytelling is een vak
Helaas komt het nog te vaak voor dat de term storytelling gemakzuchtig gebruikt wordt, zonder dat het er echt over gaat. Het lijkt erop dat storytelling als vakgebied nog in de puberteit zit, vol onzekere vragen over hoe, waarom en waarheen.
En daardoor kan het vak ook gemakkelijk gekaapt worden. 
Net zoals je een kwetsbare puber met liefde begeleidt tot volwassenheid, zo verdient ook storytelling aandacht om uit te groeien tot een volwassen vakgebied.
Want storytelling is een ambacht, dat om deskundige inzet vraagt.
Daarom heb ik samen met elf bevlogen en ervaren storytellers de koppen bij elkaar gestoken en het Storytelling Gilde opgericht.
We vinden het belangrijk om kennis over te dragen en het vak in en voor organisaties verder te professionaliseren. Via een systeem van meester-leerling-gezel willen we dit ambacht verder vorm en inhoud geven.
Ook zoeken we naar manieren om goed vakwerk zichtbaar en herkenbaar te maken. Niet via een gesloten club zoals de gilden uit de middeleeuwen, maar open en eigentijds.
De redactie van het magazine C van Logeion (vakorganisatie voor communicatieprofessionals) hield een interview met ons over de oprichting van het Storytelling Gilde.
Wordt vervolgd!
