Uitstelgedrag heeft te maken met het vermijden van pijn. Ga voor wat je wilt bereiken in plaats van te voorkomen wat je niet wilt.
Uitstelgedrag lijkt vaak ontzettend onlogisch. Je stelt bijvoorbeeld uit om je huis op te ruimen. Het gevolg is dat er overal bergen spullen liggen, waardoor je juist extra veel tijd kwijt bent om je papieren en paperassen terug te vinden.
Ik kan er zelf ook wat van. Zo stelde ik het uitwerken van enkele lange en ingewikkelde artikelen steeds uit. De ruwe versies waren al lang geschreven, maar de afwerking liet op zich wachten. Ik zocht voortdurend afleiding in andere taken die sneller weg te werken waren.
Totaal onzinnig. Als ik meteen de artikelen had geschreven, was ik er al helemaal vanaf. En dikke kans dat ik me een stuk opgewekter en energieker had gevoeld.
Uitstelgedrag vertonen, dat doe je echter niet zomaar.
Je wilt iets vermijden. Pijn, ongemak, een mogelijke afwijzing: je bent ergens voor op de vlucht. We zijn meer bezig met het voorkomen van verlies dan met het pakken van kansen.
Zo is ons brein geprogrammeerd. Daarom slikken we liever medicijnen dan krachtvoer vol vitaminen :)
Uitstelgedrag is een richtingaanwijzer naar een diepere behoefte.
Als je weer eens iets uitstelt, is het handig om na te gaan welk verlies er bij jou eigenlijk speelt. Het kan ook een bepaalde pijn zijn die je wilt vermijden. Waar wil je het liefst onderuit komen? Waar loop je omheen, als je diep in je hart kijkt?
Waarvoor ben je eigenlijk op de vlucht als je liever voor de televisie hangt dan in de benen komt?
- Als je steeds uitstelt om te bloggen, ben je mogelijk bang voor afwijzende reacties en worstel je met zichtbaarheid.
- Als je een besluit voor je uitschuift, word je misschien tegengehouden door de angst voor succes.
- Als je telkens niet de persoon opbelt die je nodig hebt, wil je misschien vermijden dat deze persoon je misschien toch niet zo aardig blijkt te vinden. Als je niet opbelt, wordt die kans trouwens steeds groter.
Zicht krijgen op je eigen vluchtwegen helpt.
We hebben vaak niet in de gaten dat we ons weer laten afleiden op sociale media. Of dat we op een andere wijze ons brein verdoven. En natuurlijk kun je soms even niet anders doen dan vluchten als je in een benarde situatie zit.
Als je weet waarom je dat doet, is dat prima. Maar dan doe je het bewust.
Ik realiseerde me dat ik bang was voor kritische reacties op de artikelen die ik moest schrijven.
Was die angst reëel? Eigenlijk niet. Deze reacties bevatten vaak prima aanvullingen op mijn schrijfwerk. Door bewust hierover na te denken, kon ik weer door.
We denken trouwens ook vaak dat we te laat zijn om aan iets nieuws te beginnen als we ouder worden. Maar echt te laat is het pas als je het helemaal niet doet.
Ga na wat jouw stiekeme belang is om je te laten afleiden.
Als je die pijn boven water hebt, ken je je werkelijke emotionele behoefte. En dan kun je beter kiezen. Want uiteindelijk sta je zelf aan het stuur.
