De vraag 'wie je bent' heeft alles te maken met wie je ooit was. Was jij een buitenspeelkind en dol op ravotten? Wilde jij altijd winnen met spelletjes? Was jij zo'n stuiterbal die onmogelijk op een stoel kon blijven zitten?
Eigenaardig hoe kinderen vaak moeten voldoen aan de speelnormen van hun omgeving.
Want zelf kon ik wel heel goed in opperste concentratie iets creëren, maar dat werd evenmin gewaardeerd. De juf op de kleuterschool vond mijn productiehuis voor viltstiftekeningen getuigen van monomaan gedrag en stuurde me naar de blokkenhoek.
Voor mijn ouders stond 'spelen' ongeveer gelijk aan buitenspelen, en in ieder geval samen met andere kinderen. Toevallig had ik daar wat op gevonden: rolschaatsen met mijn vriendinnetje. Dat voldeed aan het ideaalbeeld van mijn ouders, maar ook aan het mijne.
We repeteerden op het nabijgelegen schoolplein namelijk voor grandioze voorstellingen met zelfbedachte rolschaatschoreografieën.
Dwalen in het grote huis van verbeelding, daar kreeg ik nooit genoeg van.
Binnen of buiten, alleen of met anderen. Ik was eindeloos met plakboeken en notitieboeken in de weer. Ik verzon mijn eigen liedjes en verhalen, maakte boekjes en bedacht soap-series voor de Barbies, de poppenkastpoppen en poppetjes in de zandbak. Mijn grootste spel hield ik geheim, want daar kreeg ik thuis zeker niet de handen voor op elkaar.
Ik droomde van mijn eigen museum.
Daarvoor maakte ik mijn eigen schatten: flesjes met geheime geuren, gevonden schedeltjes van knaagdieren op een bedje van watten en merkwaardige strandvondsten.
Recent ontdekte ik dat verzamelen net zo goed een vorm van spelen is als verstoppertje doen of achter een bal aanrennen.
Het is namelijk een van de acht speeltypes, die psychiater en speelexpert Stuart Brown beschrijft in zijn boek Play - How it shapes the brain, opens the imagination and invigorates the soul.
Je kunt enorm van ravotten houden, eindeloos met dieren spelen of de leiding nemen bij een spelletje. Maar je kunt ook een kunstenaar zijn, een storyteller of een verzamelaar.
Het zal je al wel duidelijk zijn dat ik in de drie laatste categorieën val. Deze kennis lucht mij op. Verzameldrang is niet alleen een guilty pleasure, maar net zo waardevol als speurtochten houden, voetballen of de grapjas uithangen.
Als je weet waar je het allergelukkigst van wordt, ga je los.
Ik verzamel nog steeds dat het een lieve lust is, van wonderlijke ideeën tot kleefwoorden en gebeeldhouwde zinnen. Nu ik er wat dieper over nadenk: mijn website is mijn expositieruimte.
Tot opluchting van mijn thuisfront herbergt mijn museum louter niet-materiële collecties: lijstjes, ideeën en een verhalenschatkamer.
Ik speel in het diepst van mijn gedachten.
Als kind wist jij waarschijnlijk precies hoe jij het liefst plezier had en waar je absoluut niet van hield. Ga eens na waar jij van hield en hoe je daar nu nog steeds mee bezig kunt zijn. Met de organisatie van een spelletjesavond bijvoorbeeld. Of met het maken van je eigen museum. In dit (Engelstalige) artikel lees je meer over de acht speeltypes.
