De clichés vallen weer als kleurige bladeren uit de bomen. Want het is herfst. De ene na de andere schrijver van nieuwsbrieven, blogs of editorials grijpt dat aan als opstapje.
Albert Heijn bijvoorbeeld:
Het is herfst in Nederland: vallende bladeren en regenbuien én de tijd van stamppot en kruidige geuren uit de keuken.
Of deze, die ik in een nieuwsbrief tegenkwam:
Nu de eerste bladeren kleuren en de regen gestaag naar beneden valt, lijkt het echt tijd om afscheid te nemen van de zomer.
Is dat erg?
Nou, er vallen geen doden of gewonden.
Maar de teksten worden wel saai. En behoorlijk zinloos, want met clichés sus je je lezer in slaap. En dat terwijl jij minstens één doel hebt met jouw tekst: gelezen worden.
Neem het je lezer niet kwalijk, want zijn brein doet aan energiebesparing.
Dat brein labelt dit soort zinnen onmiddellijk als ongevaarlijk en niet relevant. En daarmee komt ook de rest van de tekst niet binnen. Het is aan jou om het spannend, fris en uitdagend te maken. Maar pas op.
Want clichés dringen op allerlei manieren door in je teksten.
Stel dat je tekstschrijver bent (en die kans is best groot als je mijn blogs leest). Heb jij dan in je profieltekst staan dat je als kind al gek was op schrijven? En dat je stapels boeken verslond? Het is wel waar.
Sterker nog: ik ben er zelf ook zo een.
Daarom is het ook een cliché.
En tegelijkertijd is het absoluut niet onderscheidend, laat staan smaakmakend.
Gooi de voorzichtigheid overboord. Vergroot iets eigenaardigs uit dat niemand anders doet. Maak je teksten verslavend met breinbinders. En geniet volop van vallende bladeren (en van je boekenstapel), maar laat de herfststukjes in je teksten achterwege.
