Een donkere man, vermoedelijk weggevlucht van een miserabele plek in Afrika. Mijn moeder zou hem een sloeber noemen, maar dat is hij juist niet. Hier is hij de expert. Hij heeft toegang tot kennis. In verhaaltermen is hij de gids.
Ik ontmoette deze man op een grote parkeerplaats in Alghero op Sardinië, waar we vorige week op vakantie waren.
Zo’n rommelige parkeerplaats vlak bij de bezienswaardigheden in de oude stad waar toeristen hun auto kwijt willen. Ze willen zo snel mogelijk de stad in, op zoek naar vertier.
De zon brandt, de aperol spritz lonkt.
Maar die parkeerautomaat is een hobbel op weg naar een zorgeloze vakantiemiddag.
Ook voor ons blijkt een eenvoudig parkeerkaartje een tour de force. Genoeg knoppen en gleuven voor munten of betaalkaarten, maar er gaat voor ons een duistere logica schuil achter de bediening. Achter ons groeit de rij met ongeduldige vakantiegangers.
En dan komt de man in actie.
Hij staat onder de palmboom naast de automaat en wijst ongevraagd de juiste toetsen aan. Dáár moet je op een plusje drukken om een betaalkaart te gebruiken. En dáár kun je nogmaals op een toets drukken om het aantal parkeeruren op te hogen.
Onze frustraties vloeien weg. En omdat je toch met je portemonnee in je hand staat, geef je hem wat geld. Verbluft kijk ik wat hier gebeurt.
De man opereert in alle rust.
Hij heeft geen smoesjes over een opleiding die hij eerst nog moet volgen voor zijn ondernemerschap. Hij werkt niet aan zijn acquisitie. Hij doet.
Zie het probleem.
Neem frustraties weg van de gebruikers. En opereer als gids die de weg weet.
