De goudsbloemen en de Oost-Indische kers wilden niet groeien in mijn tuin. Verbena, tijm en kattenkruid doen het ook maar matig.
Daar baal ik van, want het zijn mijn favoriete bloemen. Maar wat me het meest dwarszit, is het onuitstaanbare gedrag van de stokroos.
Om mij heen zie ik stokrozen het namelijk waanzinnig goed doen in de buurt.
Ze hebben aan een friemelspleetje tussen twee stoeptegels genoeg om stevig te wortelen en een lange stengel met knallende bloemkleuren de lucht in te schieten. En mijn omheinde voortuin, met volop zon en hetzelfde voedselarme zand, die moeten ze niet.
Na mijn mislukte stokroosavontuur heb ik eindeloos andere plantjes gepoot. Misschien waren dit minder eigenwijze groeiers die wél spontaan wilden wortelen in mijn tuin.
Bij sommige planten boek ik fleurige succesjes.
Zo doen de lelietjes-van-dalen het leuk in het voorjaar. En de klaprozen laten zich ook elke keer van hun vleierige kant zien. Maar de meeste planten kwijnen weg, net zoals dat keurig opgekweekte stokroosje uit het tuincentrum.
Na al die jaren uitproberen weet ik dat ik planten niet kan dwingen.
Ik weet dat ik wel kan blijven uitproberen, totdat er eindelijk een plant is die zich thuisvoelt. En ik besef dat ik de natuur zijn eigen ruimte moet gunnen.
Planten kiezen immers hun eigen plek.
Het lijkt op ondernemen. Je kunt talrijke plannen lanceren, maar je moet maar afwachten wat het wordt. Sommige plannen slaan meteen aan. Anderen hebben eerst een flinke tijd nodig voordat ze willen groeien.
Een plens water helpt, maar een heleboel ideeën mislukken gewoon.
Het is best lastig om daarmee om te gaan. Vaak gaan we haastig op zoek naar garanties op succes.
We willen heel graag zeker weten dat een plan gaat lukken. Iets niet weten, dat vinden we geen prettige plek om te blijven hangen.
En toch is dat wel hoe het gaat.
Er zijn helemaal geen garanties dat een (ondernemers-)plan gaat lukken. Dit is het creatieve proces: kijken of het wat wordt. Het is spelen, zonder gehecht te zijn aan de uitkomst. En het is onzekerheid toestaan.
Het enige wat ik kan doen is andere plantensoorten uitnodigen om in mijn tuin te komen spelen.
En die stokroos? Die bewonder ik nu iets verder weg, waar ie beter op zijn plek is. Want hij groeit het allerliefst buiten de lijntjes.
