Veel schrijvers lopen er met een boog omheen: emoties . Ze houden liever afstand tot hun lezers, zeker in zakelijke teksten.
Terwijl die emotie precies is wat je lezers nodig hebben om iets met jouw boodschap te doen.
Als jij iets moois in de wereld wil zetten, dan is dit juist precies wat je wil: mensen bij je laten aanhaken. Want pas als je lezers het voelen, komen ze in beweging.
Moet je als schrijver dan door allerlei sentimentele hoepels springen?
Nee, het is veel simpeler. Vertel in je tekst iets wat jou heeft geraakt. Het brein van je lezers gaat vanzelf 'aan' op die emotie.
Je herkent dit vast wel: als je in de lach schiet, gaan anderen ook lachen. Als jij bokkig bent, reageren anderen ook nukkig. Ga jij klagen, schieten anderen ook in de zeurstand.
We kunnen niet anders, want we zijn van nature geprogrammeerd om zo te reageren. Of je het nu spiegelen noemt of rapport maken, het gaat over verbindingen tot stand brengen.
In teksten werkt het precies hetzelfde.
Mensen voelen op papier eveneens graag met je mee. Als je schrijft hoe je ergens heerlijk in de watten werd gelegd, voelen je lezers dat ook zo. Roep dus verontwaardiging op, maak je lezers aan het lachen, lucht je hart.
Kan dat dan ook in een zakelijke tekst?
In het werk denken we vaak dat het alleen om de inhoud gaat. Maar je persoonlijke verhaal, dat helpt juist om je echt te begrijpen en dus ook verbonden te voelen met de inhoud. Als je bijvoorbeeld vertelt over je eigen ervaringen met eindeloze wachtlijsten in de jeugdzorg of over mantelzorg, dan snappen je lezers waarom het je aan het hart gaat.
Informatie met een persoonlijke noot is vaak veel effectiever dan een theoretische uiteenzetting. Opmerkelijk genoeg leiden deze verhalen er juist toe dat mensen zich meer verbonden voelen met de inhoud.
Eigenlijk is het juist gek om de emoties weg te laten.
Het zijn de natuurlijke grondstoffen in communicatie, dus ze horen er helemaal bij. We gaan er letterlijk harder door lopen. Laat het hart van je lezer dus sneller kloppen!
