De dag dat ik mijn mobiele telefoon vergat
Hoe help je om de eenzaamheid van ouderen even te doorbreken? Op de dag dat ik mijn mobiele telefoon thuis liet liggen ontdekte ik dat dit simpeler was dan gedacht.
Eenzame mensen: je weet dat ze er zijn, maar je ziet ze niet. En als ik ze wel zou kennen, weet ik niet goed hoe ik een eerste stap kan zetten om in contact te komen. Wat vraag je dan eigenlijk? ‘Bent u misschien eenzaam en zal ik u gezelschap houden?’
Maar soms blunder je jezelf een weg door je dagelijkse leven en hoef je je met dat soort bespiegelingen helemaal niet bezig te houden.
Zoals op die dag dat ik hals over de kop van huis vertrokken was en daardoor mijn mobiele telefoon thuis had laten liggen.
Balen, want op het moment van ontdekking zat ik in een bus in een onbekende stad, die zich door onbekende woonwijken heen kronkelde. Dat was eigenaardig. Volgens de reisgegevens die ik me nog kon herinneren zou ik maar een klein ritje met de bus maken.
Jammer dat ik nu die telefoon niet had, want nu kon ik de reisplanner niet raadplegen. Was ik eigenlijk wel in de goede bus beland?
Ik speurde om me heen naar een geschikte persoon aan wie ik dat kon vragen “Jazeker, u zit goed”, verzekerde de oude mevrouw in de bank achter mij.
“De bus maakt een korte en lange ronde, en u zit nu in de lange ronde. Ik moet zelf ook helemaal naar het eindpunt, maar ik kies voor deze bus omdat die veel rustiger is.”
We hadden dus tijd genoeg, stelden we vast.
En zo raakte ik in gesprek met deze mevrouw die vervolgens een groot deel van haar levensverhaal vertelde. Man verloren, rollator vanwege haar slechte heupen en overgewicht, verhuisd naar een nieuw onderkomen, geen geld voor vloerbedekking en gordijnen, operatie, eenzaamheid.
Bij elke bocht van de bus door de eindeloze bloemkoolwijk kwam er een nieuw droevig verhaal.
Nu was ze op weg naar de soos van het Leger des Heils. Daar zocht ze wat gezelschap, maar echt leuk was het daar evenmin. Ze werd er zelfs gepest.
Ik werd enorm treurig van haar relaas. Wat was haar leven zwaar en ingewikkeld.
In een opwelling gooide ik het over een andere boeg. Waar wordt u eigenlijk blij van, vroeg ik. Ze klaarde op en vertelde over haar parkiet waar ze dagelijks van genoot.
Het laatste stuk van de busrit waren we allebei stil. Maar bij het verlaten van de bus bedankte ze me ineens voor het stellen van die laatste onverwachte vraag.
Ze klonk aangedaan. De vraag maakte haar hele dag goed, voegde ze nog toe.
En die van mij ook. Geroerd stapte ik de bus uit.
Welke vraag ga jij vandaag aan iemand stellen?
