Bij mijn cursus kunstgeschiedenis leerde ik laatst meer over de Etrusken. Een fascinerend volk, dat een paar honderd jaar voor Christus in het gebied leefde dat we nu Toscane noemen.
Er zijn indrukwekkende vondsten gedaan die afkomstig zijn van de Etrusken, dus we weten dat ze hoogwaardige kunstwerken en bouwwerken konden maken. Ze bedachten spectaculaire innovaties in de bouwkunst, die gretig overgenomen werden.
Wat volgt staat altijd in verband met wat eraan voorafging, zei Marcus Aurelius al.
Maar over hun manier van denken weten we niet zoveel.
En wat we wél weten, is voornamelijk overgeleverd via een andere bron, namelijk de Romeinen. Als buurvolk gaven zij de Etrusken een nogal slechte pers. De Romeinen hadden er niet zo'n belang bij om de Etrusken op te hemelen. Behalve buren waren ze ook stevige handelsconcurrenten.
De Etrusken hebben ons ook hun eigen geschreven bronnen nagelaten, in een schrift dat goed leesbaar is. Maar hun eigen teksten gaan vooral over religieuze handelingen, waar weinig context bij wordt gegeven. Hoe ze precies dachten, dat blijft giswerk.
Ze hebben eigenlijk geen eigen verhaal.
Het lot van een volk zonder eigen verhaal is behoorlijk hard. Je wordt namelijk grotendeels weggevaagd in de geschiedenis. Of het frame van de buren wordt overgenomen. Beide dingen wil je niet. Je kunt beter zelf vertellen wat je drijft en wat je bezighoudt. In je eigen begrijpelijke woorden.
Tenzij je graag mysterieus wil blijven natuurlijk.
