Linda droomt ervan om haar eigen platform voor duurzaam ondernemen op te zetten. Vol enthousiasme deelt ze haar ideeën om dit plan uit te voeren. Telkens moedig ik haar aan om nu eindelijk te beginnen, want ik vind haar ideeën geweldig. Maar helaas, ze doet het nooit.
Zo gaat het al jarenlang.
De reden van dit permanente uitstel? Te druk, zegt ze tegen me.
Maar ik geloof haar niet. Linda is een bevlogen ondernemer die altijd vol plannen zit en ook van alles uitvoert. Dus hoezo geen tijd, als dit belangrijk voor je is?
Ze geeft wel toe dat tijdgebrek niet de echte reden is. Wat dan wel?
Ze is bang om te mislukken. Ze heeft mensen in haar omgeving namelijk al zo vaak over haar plannen verteld dat ze bang is dat het tegenvalt.
Als ze eraan begint, dan moet het wel iets geweldigs worden.
Ze verlangt van zichzelf dus een superprestatie. Terwijl je ook een hele andere invalshoek kunt kiezen: gewoon proberen, zodat je ervaring opdoet. Dan geef je jezelf een leerervaring cadeau.
Als we hierover doorpraten, blijkt er nog iets anders te spelen. Aarzelend zegt ze wat haar echt dwars zit. Het lijkt haar verschrikkelijk om op haar sterfbed haar leven te overzien en dan te bedenken dat ze nooit de moed heeft gehad om dat platform op te zetten.
Moed is vaak leiderschap nemen, in dit geval over je eigen leven.
Zonder moed word je de speelbal van anderen.
Ik vraag wat haar het ergste lijkt, de angst om te mislukken of de angst om spijt te krijgen.
Ze weet het meteen. De angst om spijt te krijgen. Ze wordt al naar als ze er aan denkt.
Soms is een schrikbeeld het laatste zetje dat je nodig hebt. Ze schraapt nu al haar moed bijeen om toch te beginnen.
Een kleine stap, dat is vaak al genoeg. En wie eenmaal begint, komt op gang.
Herkenbaar? Dan weet je wat je te doen staat.
