Gimme, gimme, gimme more.... tijd. Want aan het einde van de werkweek heb ik altijd nog een flink stuk van mijn to-do-lijst over.
Vaak beroep ik me op tijdgebrek, maar is dat misschien toch te gemakzuchtig.
Want toen een dame mij laatst vroeg hoeveel tijd ik iedere dag besteed aan deelnemers, klanten of andere mensen wat ik niet eens in rekening breng, kwam dat wel even binnen. Oef ja... daar besteed ik inderdaad veel tijd aan.
Ze zei nog iets anders dat me stevig aan het denken zette.
Het meeste tijdverlies zit in je eigen gepieker en getwijfel.
Het doet me denken aan een jaar geleden, toen er een grootscheepse renovatie van ons huis op stapel stond. Daar zag ik huizenhoog tegenop. Kon ik nog wel werken in een huis vol stof en lawaai? Maandenlang had ik vooruit gefantaseerd over mogelijkheden om aan de verbouwingsellende te ontsnappen.
Wat bleek? De overlast viel reuze mee. Na twee dagen sloopstof (waarbij ik veilig ergens anders ondergedoken zat) werd er rustig getimmerd, gezaagd en gestuukt in huis.
Af en toe wat geboor met meer decibellen. Het was te overzien. Geen gezeur, onverwachte werkzaamheden of grote vertragingen.
De renovatie is inmiddels achter de rug. En ik realiseerde me dat de grootste tijdvreter in mijn eigen getob zat. Als ik de werkzaamheden meer over me heen had laten komen, had me dat in ieder geval vele uren piekertijd gescheeld.
Ondertussen snelt het jaar voorbij. De berg met ongeleefde mogelijkheden wordt groter naarmate je ouder wordt. Uiteindelijk moet je kiezen. Dus wat wil je zelf?
We hebben allemaal evenveel tijd.
Nu en straks. Het is een illusie om te denken dat je het in de toekomst minder druk hebt, want meestal komen er opnieuw andere dingen op je pad. Vaak speelt er iets anders: de moed om het te doen. Maar een spannende stap wordt niet minder spannend als je langer wacht.
Als het werkelijk belangrijk voor je is, is er maar één goed moment.
Inderdaad.
Nu.
Welke spannende keuze ga jij maken?
