Ommezwaaien in je leven, achteraf kun je ze helder zien als belangrijke kantelpunten. Maar wat als die verschuivingen veel geleidelijker plaatsvinden? Blijft er dan nog steeds een echt 'verhaal' over?
Mijn persoonlijke verhaal vertoont eerder golfbewegingen dan kantelmomenten. Want wanneer heb ik nou ontdekt dat ik een missie heb en daarvoor mag staan?
Het eerste golfje begon met mijn ouders, die braken met enkele familietradities en hun eigen pad kozen. Ondanks dat ik de oudste kleindochter was in een grote boerenfamilie, werd ik niet vernoemd naar mijn oma's of andere familieleden. In plaats daarvan noemden ze me Sigrid, wat 'overwinnares' betekent.
Een vreemde naam waar ik aanvankelijk weinig mee kon. Waarom hadden ze me niet gewoon Anneke of een andere naam genoemd die andere kinderen zonder verdraaiingen kunnen uitspreken?"
Als eerste kleinkind vormde ik wel het oogappeltje.
En ik genoot van alle aandacht, bij de hele familie en in onze nieuwbouwwijk vol lieve buurvrouwen. Met mijn poppenwagen, beker en eigen klapstoeltje bezocht ik mijn eigen 'koffieadresjes' in de buurt, waar ik samen met mijn poppen chocolademelk dronk.
Als kind moet ik een open en vrolijke babbelaar zijn geweest, vol fantasierijke verhalen en nieuwsgierigheid
Maar ergens ging het mis. Op school voelde ik me anders, vanwege mijn naam, mijn uiterlijk en mijn bonte verzameling interesses. Ik werd steeds vaker buitengesloten.
Na de verhuizing naar een ander dorp werd de situatie nog erger: ik vond moeilijk om aansluiting te vinden bij andere kinderen en werd intensief gepest, zowel op de basisschool als op de middelbare school.
Van dat onbevangen kind was niet veel meer over.
Ik ging 'ondergronds': ik bleef zorgvuldig onder de radar, zodat anderen mij niet zouden opmerken en ik stilletjes mijn eigen gang kon gaan. Ik vond steun in mijn dagboeken en hield al mijn gedachten, twijfels en verdriet voor mezelf.
Ik zocht veiligheid bij enkele vriendinnen, die als een beschermende ring om me heen bewogen. Zorgvuldig regelde ik dat ik nooit alleen was.
Als ik toch een keer de weg van 13 kilometer vanuit school alleen naar huis moest fietsen, was ik doodsbang voor wat me onderweg kon overkomen. De pestkoppen lagen overal op de loer.
Ik hield me klein en sprak me niet uit. Ondertussen voelde ik me helemaal niet gezien.
Wanneer kwam die omslag? Dat beroemde kantelpunt?
Toen ik aan mijn studie Nederlands begon, groeide stapsgewijs mijn zelfvertrouwen. Dat had ik vooral te danken aan vriendinnen en mijn geliefde, die me zagen zoals ik werkelijk was. Ik hoefde me niet anders of beter voor te doen, want ik kon gewoon mezelf zijn.
Vanuit die veilige basis durfde ik de sprong te wagen naar mijn eerste baan: helemaal opnieuw beginnen aan de andere kant van het land, op de streekredactie van de krant in een afgelegen plattelandsgebied met eigenzinnige bewoners.
De verhuizing druiste helemaal in tegen mijn persoonlijke logica. Want wat had ik daar te zoeken. Op die verre plek waar ik niemand kende?
En toch!
Wat voelde ik me erkend en gewaardeerd.
Want op deze werkplek kreeg ik volop kansen toegeworpen, die ik met beide handen aangreep. Al mijn wilde, diepgravende en bijzondere interesses mocht ik hier gewoon uitleven. Alles wat ik schreef was welkom. Ze vertrouwden me volledig.
En zo kreeg ik op mijn 24e mijn eigen serie over vergrijzing op het platteland. Een serie met vijftig achtergrondverhalen, wekelijks gepubliceerd in de zaterdagkrant.
Als journalist leefde ik vele missies. Ik wilde met diepgravende verhalen de 'achterkant' van zaken belichten, zoals ik ook deed in deze serie. Ik wilde de belangen, besluitvormingslijnen en patronen blootleggen. Ook zette ik me in om te laten zien wat bestuurlijke besluiten betekenden voor de bewoners.
Maar al publiceerde ik iedere dag een of meerdere artikelen, ik kreeg niet het gevoel dat mijn missie ergens 'landde'. Ik voelde me een roepende in de woestijn. Daar kreeg ik steeds meer last van.
Het moment dat ik storytelling ontdekte was zeker een markant punt in de tijd. Je leest het hier: mijn verhaal.
Fast forward naar mijn verhaal als ondernemer.
Ik had al lang mijn eigen bedrijf. En dat ging goed, want ik had veel blije klanten en maakte mooie bladen en boeken.
Toch kreeg ik telkens aanwijzingen dat ik niet volledig voor mijn verhaal uitkwam. Een van mijn mentoren was een doorgewinterde ondernemer die geduldig naar me luisterde. "Je kent je eigen kracht niet", zei hij. Hij moedigde me aan om in het licht te gaan staan.
Was dat het keerpunt? Hij gaf me in ieder geval een zetje in de rug, want ik begon stappen te zetten.
Met mijn missie, want ik wil mensen werkelijk zien zoals ze zijn en vanuit pure interesse naar hen luisteren.
Daarom zet ik mensen in het licht.
Bij mij leer je meer dan alleen schrijf- en storytellingvaardigheden. Je leert op jezelf te vertrouwen, zoals ik dat zelf ook heb gedaan.
Je kunt gewoon je eigen verhaal vertellen en oprecht zeggen waar je voor staat. Dat was ook de reden dat ik enkele jaren geleden mijn website van naam heb veranderd: van Verhaallijnen naar mijn eigen naam.
Alles is mogelijk, als je er zelf in gelooft.
De naam van mijn programma Mission Possible voor ondernemers en leiders met een missie weerspiegelt dit. Als je voor jezelf gaat staan, dan leef je je eigen verhaal.
Laatst vertelde ik dit verhaal aan Kees, die ik ontmoette op een storytellingfestival. Kees heeft een bijzonder talent om tussen de regels door te luisteren en vatte dit verhaal in de bijgaande ode:
En jouw verhaal, is dat vol kantelmomenten of eerder met geleidelijke golfbewegingen?
