Een van mijn zelfgemaakte leefregels is deze: neem altijd een dessert.
Maar het bleek de laatste jaren noodzakelijk om daar een uitzonderingsregel aan toe te voegen: tenzij de keuze op de kaart bestaat uit tiramisù.
Want tiramisù en ik, die vormen niet zo’n toffe combi.
Hoe dat zo, vraag je je misschien af. Waarom tiramisù afwijzen, met gemak het meest populaire nagerecht uit de Italiaanse keuken?
Waar je ook heen gaat, overal zijn inwoners schuimbekkend trots op hun koeken, taartjes en andere zoete baksels: churros, pastėis de nata, crèpes, Kaiserschmarrn, Sachertorte en natuurlijk ook stroopwafels.
Italianen pronken dus met tiramisù.
Maar in restaurants valt tiramisù me keer op keer tegen. En geloof me, ik heb heel wat experimenten uitgevoerd met tiramisù in Italië, Nederland en andere landen.
Soms zitten er wat fruitstukjes of chocoladefrutsels bij om de boel op te vrolijken. In dat geval is de poespas lolliger dan de tiramisù zelf.
Want die smaakt vaak lafjes. En dat terwijl juist de krachtige smaak het geheim is van hemelse tiramisù: marsalawijn of amaretto met pittige espresso tegenover de romige mascarpone.
Het gerecht schijnt er zelfs zijn naam aan te danken te hebben. Tiramisù (letterlijk ‘trek me omhoog’) betekent figuurlijk ‘maak me blij’ of ‘beur me op’.
Helaas lijkt tiramisù vaker een excuus om gasten een buitenproportioneel groot bord met een vaag mengseltje voor te schotelen, bestrooid met artistiek cacaopoeder.
Het ergst zijn die knisperkoude glaasjes uit de koeling, waar iets onbestemds in zit dat op mascarpone en cacao moet lijken.
Gemakzuchtige beledigingen van de gast.
Daarom heb ik zelf tiramisù gemaakt. Van rauwe eieren, net als in de oorspronkelijke versie van dit nagerecht.
Met zwier splits ik de eieren. Met mildheid schep ik de mascarpone en de geklopte eierdooiers door elkaar.
Nerveuzer dan een kind voor Sinterklaas neem ik de proef op de som.
Ja, dit lift me op. Dit is comfortfood zoals alleen in januari comfortfood kan smaken. Troostrijker kan bijna niet.
