“Nee, de dessertkaart hoeven we niet meer te zien, we weten al welk nagerecht we willen,” zei de vrouw aan het tafeltje naast ons. Haar resolute toon trok meteen onze aandacht.
Eerder hadden we opgevangen dat zij en haar mannelijke tafelgenoot druk overleg hadden gevoerd over het dessert. Nieuwsgierig vroegen we naar hun keuze. Er volgde een uitgebreid verhaal over hun vele restaurantbezoeken, waarin het dessert vaak de doorslag gaf om terug te komen.
Precies daarom zaten ze nu weer hier. Ze hadden elk dessert op de kaart getest. Maar één sprong er met kop en schouders bovenuit. En dat dessert was nu onderweg: de Colombian Kachalu Parfait.
Dat prikkelde onze nieuwsgierigheid.
Een parfait van Kachalu-koffiebonen uit Colombia, dat klonk al verrukkelijk. Maar de combinatie met passievruchten en kokosyoghurtschuim maakte het helemaal intrigerend.
Dus, wat doe je als je buren zo’n grondig onderzoek naar de nagerechten hebben gedaan? Precies, ook wij bestelden de parfait.
Het is precies hoe we vaak omgaan met veranderingen. We hadden geen idee wat ons te wachten stond, maar we lieten onze nieuwsgierigheid de overhand nemen. Weg met die vertrouwde hokjes van ‘veilige’ smaken. Een sprong in het diepe, waarbij de bekende opties als tiramisu of dame blanche niet langer als vluchtheuvels dienen.
Bovendien is het bijzonder aanstekelijk als anderen het voortouw nemen om iets nieuws te proberen. En dat was precies wat er daarna gebeurde. Want aan een ander tafeltje zaten nóg twee mensen die ons gesprek met interesse hadden gevolgd. Zij bestelden óók de mysterieuze parfait. Zo zaten we aan drie tafeltjes te genieten van dezelfde smaakexplosie.
De parfait smaakte werkelijk hemels.
Binnenkort komen we terug in dit restaurant. Nee, de dessertkaart hoeven we niet meer te zien.
