"Nee, we hoeven de dessertkaart niet te zien, want we weten al welk nagerecht we willen", zei de dame die in het restaurant vlak bij ons tafeltje zat.
Haar besliste toon trok onze aandacht. Eerder was ons opgevallen dat deze dame en haar mannelijke tafelgenoot al heel wat woorden hadden gewisseld over het nagerecht. Dus we informeerden nieuwsgierig naar hun keuze.
Er volgde een uitgebreid verhaal over hun vele etentjes buitenshuis, waarbij de kwaliteit van de nagerechten van doorslaggevend belang was om ergens terug te keren. Precies waarom ze nu weer hier waren.
Ze hadden alle desserts van dit restaurant getest, maar er was één absolute topper. En dat dessert was nu in aantocht.
Colombian Kachalu Parfait
Onze nieuwsgierigheid explodeerde bijna. Parfait van Kachalu koffiebonen uit Colombia, dat klonk fabelachtig lekker. Maar in de beschrijving stonden ook passievruchten en kokos yoghurtschuim vermeld.
Eigenaardige combinatie voor verheugplezier. Maar ja, wat doe je als de tafelburen zo'n uitputtend dessertonderzoek hebben verricht?
Inderdaad, even later bestelden wij ook de parfait.
Wat hier gebeurde, lijkt op het omgaan met veranderingen.
Van tevoren heb je geen idee, dus schakel je over naar nieuwsgierigheid. Loslaten die vertrouwde hokjes over passende smaken. In volle vaart afstevenen op het onbekende, nu vertrouwde opties als tiramisu of dame blanche toch niet beschikbaar zijn als vluchtheuvels.
Als één stel voorgaat om iets nieuws uit te testen, werkt dat bovendien bijzonder aanstekelijk. In het restaurant zat nog een ander stel te eten, dat onze gesprekken met grote belangstelling had gevolgd. Zij bestelden ook het dessert met de mysterieuze naam.
Zo zaten wij aan drie verschillende tafeltjes te genieten van tintelende smaakexplosies. De parfait smaakte hemels.
Binnenkort nemen wij onze vrienden mee naar dit restaurant. Nee, we hoeven de dessertkaart niet meer te zien.
