Na een week lang kerstkoken en ook nog een halve week creatief met kerstkliekjes vond ik het op oudejaarsavond hoog tijd om de lokale horecahelden te steunen. Dit jaar hadden we immers geen stuif-es-in-huis, maar een knusse lockdown-familie-avond.
De perfecte setting voor een mooie maaltijd.
Dat bleek makkelijker besloten dan gedaan.
Twee avonden lang doorzocht ik op uiteenlopende horecawebsites naar een lekker menu dat bij alle tafelgenoten in de smaak zou vallen. En ook nog gerechten die op eigen eettafel presentabel zouden zijn.
Dat betekende géén gerechten met klefheidgevaar, zoals risotto. En al helemaal geen inzakbare frites met Japanse mayonaise, tonkatsu-saus, zeewier en bonito-strooigoed. Eindelijk stuitte ik op de New Year’s Eve Box van een Italiaans restaurant.
Precies wat ik zocht. Een variëteit aan antipasti, twee goed opwarmbare gerechten en een zonnig dessert.
De bezorgtijd kon ik zelf kiezen: 15 uur ‘s middags leek me perfect. Een dag lang verheugde ik me op het belsignaal, waarna ik zou opspringen om alle pakketjes blijmoedig in de koelkast te schuiven tot het moment van feestelijke presentatie.
Maar er verscheen niemand.
Ook niet om 16 uur of het uur daarna. Wel een gehaaste bezorger die nog een vertraagd kerstpakket kwam afleveren. In de non-food-categorie, maar toch leuk. Ondertussen hadden we al een stuk of tien keer gebeld naar het restaurant, maar er nam niemand op. Te druk met koken en bezorgen? Of was er iets anders aan de hand?
Toen onze gasten tegen zessen arriveerden, bereidde ik ze mentaal alvast voor op mijn noodplan: erwtensoep (uit de vriezer), gewokte groenten (uit de groentelade van de koelkast), stoofpeertjesijs (uit de vriezer) met overgebleven meringuekruimels (uit de keukenlade).
Om 19 uur trad het noodplan in werking.
We aten alles met smaak op, maar in mijn binnenste knaagde een groot gevoel van onvrede. Om 22.30 uur ontving ik een verzoek van het restaurant om de culinaire quarantaine-ervaring een rating te geven. Eén ster. Waardeloos want nooit bezorgd, schreef ik er nijdig bij.
Onze lokale horecahelden bleven onbereikbaar, welk kanaal we ook probeerden. Wel haalden ze diezelfde avond nog de New-Year’s-Eve-pakketten uit hun digitale etalage.
Ik herinnerde me ineens mijn goede voornemen voor 2021.
Geen ergernis aan dingen die je niet kunt veranderen. Alleen de dingen doen die goed en licht voelen. Diplomatie is bewegen in een korset, las ik laatst in een interview met een diplomaat.
Levenskunst is beweging zoeken in je eigen verhaal. En zeker als je verhaal in de repeatmodus staat.
Tijd voor een mentale upgrade naar een vijfsterrenervaring.
Vanavond maak ik antipasti uit eigen keukenvoorraad. Superduurzaam, easy en met sterallures.
