Een van de belangrijkste gesprekken uit mijn leven bestond uit één zin. ‘Is die baan niet iets voor jou?’ Het zette me niet alleen in beweging, maar veranderde ook mijn leven.
Ik was begin dertig en zat muurvast in mijn baan als verslaggever. Weliswaar had ik prima werk als journalist, maar het lukte me niet om me te ontwikkelen in de richting die ik voor ogen had.
Bovendien deed ik al jaren tevergeefse pogingen om te gaan samenwonen. Maar ik was met handen en voeten gebonden aan mijn werkgebied, waar ik ook verplicht moest wonen.
En toen was er ineens een interne vacature voor een baan in Den Haag.
De stad waar mijn geliefde werkte.
Een positie als verslaggever op het Binnenhof. Ik had de vacature onmiddellijk afgeserveerd. Te hoog gegrepen. “Is die baan niet iets voor jou”, vroeg Ben op een dag. Ben was adjunct-hoofdredacteur van de krant waar ik werkte. Op een aantal momenten zou hij me beslissende loopbaanzetjes in de goede richting geven. Dit was de eerste, maar dat wist ik toen nog niet.
Zijn opmerking kwam voor mij volkomen uit de lucht vallen. Maar die ene zin zette me wel aan het denken. Als hij mij deze suggestie deed, dan zag hij mij blijkbaar als een reële kandidaat. Uitsluitend door deze ene opmerking durfde ik te solliciteren.
Een andere collega solliciteerde ook.
Een echte nieuwsjager, met een dijk van ervaring op het gebied van politieke verslaggeving. Extravert type. Dikke maatjes met het management. Hij zou het vast worden, wist ik zeker. Maar de hoofdredactie koos mij.
Ik meen me te herinneren dat Ben me een knipoog gaf.
En zo verhuisde ik naar Den Haag om politiek verslaggever te worden.
In deze stad bouwde ik mijn leven op. Hier kreeg ik kansen die ik elders nooit gekregen zou hebben. Onze kinderen groeiden op als blije stadsjongens achter de duinen.
En ik? Ik citeer Louis Couperus, vrij naar de tekst die onder zijn beeld staat op het Lange Voorhout. Als ik me iets voel, dan ben ik Hagenaar.
Wat gaf jou een beslissend zetje?
