Door verhalen leer je iemand goed kennen. Daarom presenteer ik hierbij zeven persoonlijke dingen die je nog niet over me wist. Over namen, kleuren en kastanjes.
Persoonlijke verhalen delen, dat is best lastig. Ook voor mij. Want daarbij spelen allerlei gedachten:
- Wie ben ik om dit te vertellen?
- Heb ik wel iets te vertellen?
- Wat doen deze verhalen er eigenlijk toe?
We voelen ons kwetsbaar met persoonlijke verhalen.
Toch geloof ik ook - heel sterk zelfs - dat verhalen ons verbinden. Dat we pas echt met elkaar kunnen samenwerken als we weten wie we zijn. Als we ons gezien voelen zoals we echt zijn.
Als we elkaars achtergrond weten, kunnen we samen verder. Op zijn Brabants, waar ik vandaan kom, klinkt dat zo: Van wie zijde gij er een?
Daarom dus.
Lees deze zeven persoonlijke dingen die je nog niet over me wist.
1. Het kruidenvrouwtje
Het had niet veel gescheeld of ik was plantkundige geworden in plaats van verhalenexpert. Of kruidenvrouwtje. Want als tiener kweekte ik kruiden, kalebassen en droogbloemen.
Ik bracht mijn zaterdagen door bij de jeugdnatuurwacht, waar we het onderwaterleven in sloten onderzochten. En ik bestudeerde eindeloos boeken over de vaderlandse flora en geneeskrachtige kruiden. (Als ik nu bosanemonen zie of een wilde kaardenbol, word ik nog steeds helemaal blij.)
Het magische moment dat planten me waanzinnig begonnen te boeien weet ik nog precies: op de basisschool hadden we een kastanje in een potje gedaan, waar vervolgens een klein stengeltje uitgroeide. Een wonder. De zaailing kreeg een plek in onze achtertuin. Toen we verhuisden, kreeg het boompje (inmiddels dik een meter hoog) een plek op het erf van mijn oma’s boerderij.
Daar houdt hij als kastanjereus nog steeds de wacht. 
2. Het eenzame verhaal van Solo
Mijn meest traumatische jeugdervaring draait echter niet om planten, maar om een dier. Voor mijn zevende verjaardag had ik maar één wens: een eigen hond. Mijn ouders zagen dat niet zitten, maar gingen uiteindelijk overstag. Via een advertentie kwamen we in een flatwoning, waar een stuk of zeven honden rondstoven. We mochten het jongste dier overnemen.
Ik was er zielsgelukkig mee. De hond kreeg de naam Solo. Een treffende naam voor het arme beest, maar niet zoals we bedoeld hadden. Na een huis vol hondenvertier kon hij er totaal niet tegen om alleen te zijn.
Bij thuiskomst had Solo de keukenmat vernield of de gordijnen naar beneden getrokken. Als we de deuren niet dichthielden, sprintte hij ogenblikkelijk het huis uit. Mijn moeder werd stapelgek en eiste dat de hond uit huis verdween. Mijn oom en tante wilden hem wel overnemen.
En zo verdween Solo weer even snel uit ons huis als hij gekomen was. Maar zijn vluchtgedrag werd hem fataal. Hij woonde nog maar net bij mijn oom en tante, toen hij de straat op rende en doodgereden werd door een auto. Ik heb Solo nooit meer teruggezien.
3. Rood
Dat rood mijn favoriete kleur is, valt veel mensen wel op. Maar dat ook mijn trouwjurk rood was, weet bijna niemand.
4. Overleven in India
De meest indrukwekkende reis die ik ooit maakte was naar India, samen met mijn echtgenoot (toen nog vriend). Ik was een jaartje of 26 en was nog nooit in een ontwikkelingsland geweest.
De cultuurshock was immens groot. Vaak leek onze reis meer op overleven dan op vakantie vieren. Toch voelde ik me zo tot het land aangetrokken dat we er twee jaar later opnieuw naar toe gingen. De geuren, de kleuren en de operette die zich op elke straathoek afspeelt: deze ervaring heeft mijn kijk op het leven voor altijd veranderd.
5. Mythen en Mao
Mijn liefde voor verhalen begon met boeken. De dorpsbibliotheek had geen grote jeugdafdeling, dus ik was er snel helemaal doorheen. Vervolgens ontdekte ik de Griekse mythologie en ook de mythische verhalen uit de Chinese geschiedenis. Fascinerend. En toen ik toch eenmaal bezig was, pakte ik de eigentijdse Chinese geschiedenis ook nog mee.
Dat Rode Boekje van Mao leek me als scholier wel wat. Geïntrigeerd las ik over Mao's Grote Sprong Voorwaarts, de Grote Proletarische Culturele Revolutie en andere heldendaden. Later ontdekte ik dat ik pure propaganda gelezen had over een paranoïde en excentrieke dictator met een verwoestende aanpak.
Dat je met teksten lezers zo grof kunt manipuleren, was een onthutsende les. De duistere kant van verhalen, daarvoor ben ik sindsdien extra op mijn hoede.
6. Ze vertrekken en dan...
Lukt het ze de overwoekerde bouwval om te toveren tot een vakantieparadijsje of moeten ze met hangende pootjes terug naar Nederland? Een van mijn favoriete programma's is Ik Vertrek. Knappe storytelling trouwens. Alle vereiste elementen zitten erin. Of je wilt of niet, je leeft als kijker helemaal mee. Gaan ze het redden of toch niet...
7. Baanbrekende naamkeuze
Als ik - als oudste kleinkind - naar mijn oma Catharina vernoemd was, had ik nu Katja geheten. Maar daar zou ik zeker mee gepest worden, verwachtte mijn moeder. Katja wordt Kat. Mijn ouders besloten daarom voor mij en mijn broer namen te kiezen die ze zelf mooi vonden.
Baanbrekend voor hun generatie. Ondanks deze goede bedoelingen werd ik met deze naam evengoed vaak gepest: het is verleidelijk voor kinderen om sigaret te roepen in plaats van Sigrid.
Daar komt nog bij dat mijn naam bijna altijd verkeerd wordt uitgesproken of geschreven. Ik heb een diploma uit mijn kindertijd waarop Zigrit staat. Toch ben ik nu heel blij met deze naam, omdat hij heel 'eigen' is.
Vorig jaar heb ik mijn websitenaam veranderd in mijn eigen naam. Dat was voor mij een markeerpunt, waarop ik mijn naam echt omarmd heb. Sigrid betekent overwinnares.
