Wij zijn geen vrienden, de meeuwen en ik. Maar sinds 'corona' is er iets veranderd in onze vechtrelatie.
Als kustbewoners wonen wij midden in een meeuwenkolonie. Het gekrijs is in het voorjaar onverdraaglijk. We hebben dan ook al heel wat snode plannen gesmeed om ze te verjagen.
Alleen: niks helpt.
Een buurman probeerde ze af te schrikken met een laserstraal. Toen hij later nietsvermoedend zijn huis verliet, viel een fors uitgevallen mantelmeeuw hem aan. Hij kon de gerichte duikvlucht nog net ontwijken.
Met het geheugen van onze meeuwen is sowieso niets mis. Jaren geleden werd het vuilnis in onze wijk op maandag opgehaald. De meeuwen raakten op Tweede Paasdag en Tweede Pinksterdag ernstig van slag, want dan kwam de vuilnisophaaldienst een dag later.
Helemaal geflipt eisten ze hun wekelijkse vuilniszakken op. Maar konden wij ze kwalijk nemen dat ze naast de huisvuilkalender niet ook nog eens de feestdagenkalender uit hun hoofd kenden?
Dit voorjaar waren er ineens opmerkelijk weinig laagvliegactiviteiten boven onze wijk.
Zo rustig dat ik me warempel afvraag waar ze zich ophouden. Ze verlaten toch niet zomaar hun beproefde stenenstrandjes op onze platte daken?
Uit een interview met een meeuwenexpert heb ik laatst opgestoken dat de meeuwen er ingewikkelde fourageerafspraken op nahouden. Het zijn gewoontedieren, op het autistische af, zei deze ecoloog.
De meeuwen die hier de vuilniszakken opentrekken, dat zijn helemaal niet onze eigen lawaaischoppers op het dak. Nee, dat zijn de Rotterdammers, die voor hun portie voedselafval speciaal naar de kust vliegen.
Zoveel intelligentie, dat verdient respect.
En hun aanpassingsvermogen ook. Tenslotte waren zij hier het eerst. En toch hebben ze zich vergaand aangepast aan ons. De huizen zijn hun natuurlijke rotsen geworden, de daken hun kliffen. In coronatijd liepen ze hun vette hap mis, omdat viswinkels en patatzaken noodgedwongen gesloten waren.
Geen probleem, dan gingen ze wel ergens anders vissen. Autisme of niet. Back to nature.
Kunnen wij ons zo aanpassen aan veranderende omstandigheden?
We zouden in onze samenleving wel wat beter kunnen leren om de controle los te laten, zodat we meer meebewegen met wat de natuur ons opdient. Meebewegen met de zee en de rivieren, met wilde dieren en zelfs met virussen. En dat begint natuurlijk met het loslaten van de strakke controle in ons eigen leven.
Nu de zomer er anders uitziet dan verwacht, ligt er een prachtige kans om je improvisatievermogen een oppepper te geven. Het gaat over het denken in mogelijkheden in plaats van beperkingen. Over het volgen van je nieuwsgierigheid (ook zeer van toepassing op je vakantie-adres).
En over het beleven van magie door de creatieve explosies in je hoofd. Zomers, lekker overzichtelijk en niet te lang.
Een perfect tegenwicht ook voor quarantaine-moeheid.
Overlastgevers en herrieschoppers in je (vakantie-)omgeving spotten, dat zou zomaar een mooi onderwerp voor een expeditie kunnen zijn. Misschien om jezelf te verbazen over veerkracht en andere wonderlijke eigenschappen van ongewenste sujetten.
