Soms sla je een nieuwe richting in, waar je al heel lang naar verlangt. Maar er komt dan een moment dat je verlangen op de proef wordt gesteld: wil je dit wel echt? Lees hier het verhaal over mijn eigen test.
Sinds mijn vroege jeugd wil ik schrijver en journalist worden. Niets mooier dan verhalen verzamelen, avonturen beleven en schrijven.
Na mijn studie Nederlands ging die wens in vervulling, maar wel op een voor mij onverwachte plek: het stille platteland van Noord-Holland.
Als kersverse verslaggever moest ik niet alleen mezelf een nieuw vak eigen maken, maar ook in rap tempo de mores en dialect van de streek leren kennen. En ik moest me razendsnel verdiepen in onderwerpen waar ik nog nooit van had gehoord.
Op een dag volgt dan de test.
Die is er om vast te stellen of je wel klaar bent voor het echte werk. In mijn geval: een loopbaan in de journalistiek.
De plaatselijke uitvaartondernemer benaderde mij dat ie een aangrijpend verhaal voor me had. Het was allemaal strikt vertrouwelijk, bezwoer hij. Van tevoren kon hij er niets over zeggen.
Hij vroeg me met mijn auto naar een verlaten pleintje te komen in het dorp waar hij actief was met zijn onderneming. Daar wenkte hij me om hem in traag tempo achterna te rijden.
Met de vingers om het stuur geknepen volgde ik de uitvaartondernemer over de afgelegen dijkweggetjes. De spanning nestelde zich als een bal in mijn maag, angstig voor al het naars dat ik ongetwijfeld te horen zou krijgen.
Ik voelde me bloednerveus.
Want ik had werkelijk geen idee hoe ik deze naderende ontmoeting moest aanpakken. Ik was 24 jaar en had helemaal niet doorgeleerd voor het voeren van moeilijke of gevoelige gesprekken.
De uitvaartondernemer bracht me naar twee mensen voor wie hij recent een uitvaart had geregeld. Het was een ouderpaar, dat hun 13-jarige zoon onverwachts dood op zijn kamer had aangetroffen. Ze hadden hem gevonden met een plastic zak over het hoofd, wat hen voor raadsels stelde.
Het bleek een seksexperiment te zijn, dat bekend staat als auto-erotische verstikking. De verminderde toevoer van zuurstof had een fatale uitwerking gehad, die hun zoon vermoedelijk helemaal niet had kunnen voorzien.
De ouders zaten vol verdriet, maar wisten precies wat ze wilden: via de krant andere ouders en tieners waarschuwen voor dit soort riskante spelletjes. Voor henzelf was het erg belangrijk om uit te dragen dat zijn dood een fataal ongeluk was, en geen afkeer van het leven.
Agenten hebben me wel eens verteld dat jonge agenten er pas echt bij horen als ze hun eerste case met een lijk achter de rug hebben.
Voor mij was dit een soortgelijke vuurdoop.
Mijn collega’s op de redactie vonden het een spectaculair verhaal, dat ze meteen een prominente plek bezorgden op de voorpagina van ons dagblad. Het werd een memorabel verhaal, dat een enorme exposure kreeg. Veertien jaar later, bij mijn afscheid van de krant, bleek uit de afscheidsspeeches dat mijn collega’s deze gebeurtenis nog niet vergeten waren. Net als ik.
Zo'n vuurdoop is leerzaam. Ik leerde dat ik op mezelf mocht vertrouwen in een compleet onbekende situatie van niet-weten. Ik had ervaren dat ik het vertrouwen kon winnen en waarmaken.
Pas als je het doet, vallen de kwartjes.
Als je het leven als een verhaal ziet, dan is een testmoment een belangrijke fase om je eigen verhaal te structureren. Je snapt dan ineens waarom zo'n fase belangrijk is. Het geeft helderheid over de keuzes die je maakt: je doet dit niet voor niets!
Heb jij ook zo'n beslissend moment meegemaakt, waardoor je de overstap kon maken naar een nieuwe wereld? En wat heb je daaruit geleerd?
