Je moet zorgvuldig zijn met je wensen, want ze hebben de neiging om werkelijkheid te worden. Dat ondervond ik bij het ontwerp van mijn levensloop met een toekomstverhaal.
Een Curriculum Vitae is een terugblik op je levensloop en meestal een saaie opsomming van feiten.
Dat kan anders, dacht kunstenaar Eric Wie. In opdracht van omroep RVU ontwierp hij in 2007 een interactieve website voor alle wensen, plannen en gebeurtenissen die nog voor je liggen.
Als tegenhanger van het dorre CV noemde hij dit het Curriculum Illusione. Hiermee breng je al je fantasieën over je nog niet geleefde leven in beeld op een toekomstige tijdlijn. Aan de hand van deelvragen geef je op de tijdlijn aan wat er dan gaat gebeuren, te beginnen bij je verwachte sterfdatum.
Interessant toch?
Ja, dat dacht ik ook. Nieuwsgierig vulde ik de interactieve tijdlijn in.
Welke plannen had ik nog? Wat wilde ik nog eens aanschaffen en wanneer? Welke reizen wilde ik maken? Wat waren mijn ambities?
Zo ontwierp ik mijn toekomstverhaal.
Ik bedacht wanneer onze kinderen uit huis zouden gaan, wat ze zouden gaan studeren en waar ze gingen wonen. Ik bedacht dat ik een serie boeken ging schrijven, reizen ging maken naar het Verre Oosten en kleindochters zou krijgen.
Ik vulde, heel eng, ook de sterfdata van mezelf en andere dierbaren in.
Dat lijkt het onheil over je afroepen, maar het gaf me juist een vreemd gevoel van rust. Alsof ik dat toekomstige verdriet al een beetje een plek had gegeven.
Met dit toekomstverhaal verraste ik mezelf.
Want tot mijn eigen verbazing vulde ik ook op de tijdlijn in dat ik ooit nog eens een eigen bedrijf zou beginnen.
Op dat moment had ik geen enkele aanleiding om te denken dat het ondernemerschap mij zou passen. Integendeel zelfs, want ik was ervan overtuigd dat een fijne samenwerking met collega's mij het allergrootste werkplezier gaf. Maar het was kennelijk toch een dieper verlangen.
Ik bedacht zelfs een bedrijfsnaam: Woorden op Wolken.
Wat mijn bedrijfsactiviteit zou zijn wist ik niet, maar de naam verwees in ieder geval wel naar teksten en verbeeldingskracht. Het bedenken van mijn eigen toekomst gaf me het gevoel dat mij en mijn dierbaren nog heel wat moois te wachten staat.
Tegelijkertijd maakte de tijdlijn ook de urgentie duidelijk. Ik zag ineens de beperkte tijd die resteerde om te doen wat ik werkelijk belangrijk vind.
Misschien kreeg ik daardoor ineens haast.
Het overlijden van mijn beide ouders in diezelfde periode versnelde dat gevoel dat belangrijke wensen geen uitstel dulden. Hoe langer je wacht met het vormgeven van de toekomst, hoe korter die wordt.
Zo’n twee jaar later kreeg ik een idee voor een bedrijf, dat me niet meer losliet. Een bedrijf rond storytelling, waarin inderdaad verbeeldingskracht en woorden een grote rol spelen.
Korte tijd later zegde ik mijn vaste dienstverband op. In 2009 begon ik voor mezelf.
De kracht van een toekomstverhaal.
Ik heb hieruit geleerd dat je zorgvuldig moet zijn in je wensen voor de toekomst. Een toekomstverhaal heeft de neiging om realiteit te worden. Een verhaal waar je sprong voor sprong over je eigen schaduw heen springt, laat jouw mogelijke ontwikkeling zien alsof die al heeft plaatsgevonden.
Het is nog niet gebeurd en het zou ook anders kunnen lopen.
Het is niet zomaar een wilde fantasie. Het geeft betekenis aan de toekomst en helpt je - al dan niet bewust - een stap te zetten in de richting van je droom.
Je gaat al op weg naar jouw gewaagde bestemming.
Hoe je je eigen toekomstverhaal ontwerpt, dat heb ik beschreven in mijn boek Jongleren met Vermicelli - Creëer en leef je verhaal.
De website over het Curriculum Illusione bestaat helaas niet meer, maar mijn ervaringen met het optekenen van je toekomstige leven komen wel terug in mijn eigen boek.
Bijzonder hoe gedachten over leven, werk, betekenisgeving toch weer met elkaar verknoopt zijn en nieuwe uitlopers krijgen.
Verhalen zijn daarom nooit zomaar verhalen. Je zet er iets mee in gang. En het mooie is: je geeft er zelf sturing aan.
