Wat begon als een onschuldig ‘blokje om’ in de Ardennen veranderde in een onverwachte tocht door het diepe bos, zonder richtingaanwijzers. Wat doe je als je plots middenin die onbekende wereld staat, zonder weg terug?
Je kent het vast wel: zo’n moment waarop je denkt dat alles onder controle is, maar je ineens in een situatie belandt die heel anders uitpakt dan verwacht. Dat gebeurde mij een aantal jaren geleden, ergens diep in de Belgische bossen.
Met een groep muziekliefhebbers verbleef ik enkele dagen in de Ardennen om samen djembé te spelen. Het was een warme dag en iedereen was luchtig gekleed. Na een intensieve trommelsessie besloten we een korte pauze te nemen. “Zullen we een blokje om gaan?”, stelde iemand voor.
Daar ben ik altijd voor in. Met z’n zessen gingen we op pad, op slippers en sandalen, want we verwachtten snel weer terug te zijn.
Al gauw bleek dat een ‘blokje om’ in de Ardennen niet bestaat.
De weg voerde ons steeds dieper het bos in, zonder enige afslag. Toen we eindelijk toch een zijpad signaleerden, besloten we dit pad in te slaan in de hoop dat dit pad ons terug zou leiden. Maar al snel verloren we alle houvast. Geen richtingaanwijzers, geen water en wel een brandende zon. Niemand had een telefoon om te checken waar we waren.
Hoe verder we het bos in liepen, hoe meer we verdwaalden.
Ik voelde mijn angst groeien. Nog nooit had ik zo diep in een onbekend bos gestaan zonder een idee welke kant we op moesten. Sommigen probeerden al babbelend de moed erin te houden, terwijl anderen juist helemaal stil vielen.
Dit is het ongemakkelijke 'tussenin' waarin je geen controle hebt. In verhalen is dit vaak de plek waar transformatie plaatsvindt en de inzichten binnenkomen. Maar als je er middenin zit voel je je vooral ellendig.
Uiteindelijk bereikten we een verlaten geasfalteerde weg die dwars door het bos liep. Er was nog steeds geen teken van waar we heen moesten, dus we kozen op goed geluk een richting en begonnen te lopen.
Na een tijdje zagen we vanuit de verte een auto naderen. We gebaarden de bestuurder te stoppen en probeerden in ons beste Frans uit te leggen waar we heen moesten. Dat bleek nog lastig, want niemand had opgelet waar ons verblijf zich precies bevond. Gelukkig kon iemand een nabijgelegen molen noemen. De bestuurder knikte en bevestigde dat we de goede kant opgingen.
Wonder boven wonder waren we dichter bij ons onderkomen dan gedacht.
Toen we – uren later dan gepland – terugkwamen, keken de andere trommelaars ons verbaasd aan. “Waar zijn jullie al die tijd geweest?”
Sindsdien weet ik één ding zeker: je moet een onbekend bos serieus nemen. Zeker als er geen ANWB-paddenstoelen of andere vriendelijke wegwijzers zijn om als houvast te dienen.
Toch kun je niet altijd voorbereid zijn. Soms bevind je je in dat onbekende tussenin, of je nu wil of niet. Het gaat dan om het vertrouwen dat je de goede kant op gaat, ook al weet je niet precies hoe, waar of wat. Net als die bestuurder die opeens in de verte opdook, komen oplossingen vaak onverwachts tevoorschijn. Vaak precies op het moment dat je ze nodig hebt.
Voel jij je ook wel eens verdwaald in je schrijfproces?
Geen idee welke richting je op moet? Ontdek de juiste weg met mijn online schrijftraining Schrijven met Plakkracht, speciaal voor mensen die vaker willen publiceren op LinkedIn of vaker blogs en artikelen willen schrijven over hun expertise.
>> Klik hier voor alle info over Schrijven met Plakkracht
Leer hoe je jouw verhaal helder en krachtig vertelt, zelfs als je denkt dat je de weg kwijt bent.
