We hebben allemaal onze blinde vlekken. Gelukkig leer je in de loop der jaren beter in je eigen dodehoekspiegel te kijken. Via die spiegel heb ik veel geleerd over de verhalen die ik mezelf vertelde.
Tijdens mijn vroegere werk als verslaggever werd ik eens verwacht bij een persconferentie in het Provinciehuis, waar een rij bobo's een belangrijke overeenkomst bekend zou maken.
Tijdens een regenachtige avondspits kwam ik met mijn auto hopeloos vast te zitten in het verkeer.
Onderweg vrat ik mezelf helemaal op. Ik spoelde almaar dezelfde gedachte door mijn hoofd: wat een afgang om veel te laat te komen en daardoor alle belangrijke informatie te missen.
Grandioos te laat arriveerde ik bij het provinciehuis.
Mijn lijf zat vol stress, omdat ik ook niet direct een parkeerplek had kunnen vinden.
Hijgend sprintte ik de imposante trap op naar de zaal van Provinciale Staten. Zo zacht mogelijk duwde ik tegen de zware deur, die krakend van zijn plek schoof.
Helaas.
Direct stond ik oog in oog met alle bestuurders, die achter een statige tafel zaten. Het waren er nog meer dan ik had verwacht.
De bestuurders keken me verwachtingsvol aan.
"Welkom mevrouw Van Iersel", zei de Commissaris van de Koning op plechtige toon. "Fijn dat u er bent, neemt u plaats!"
Een bode kwam aangesneld met een kop koffie. Een andere medewerker schoof mij hoffelijk de glimmende map met persinformatie toe.
Perplex ging ik op een van de vrijgehouden stoelen zitten.
Ik kreeg geen vermanende woorden over mijn late komst, maar voelde me juist warm verwelkomd.
Dat was het allerlaatste dat ik had verwacht.
Onderzoek het verhaal dat je aan jezelf vertelt.
Deze gebeurtenis leerde me dat ik vooral mezelf had dwarsgezeten met al mijn innerlijke verwijten. En dat ik best wat milder mocht zijn voor mezelf.
Maar er was nog meer.
Ik keek op tegen mensen die het voor het oog van de wereld helemaal gemaakt hadden. Mensen met indrukwekkende loopbanen of grote namen in mijn eigen vak.
Ik ontdekte dat zij de antwoorden vaak helemaal niet weten. Ze proberen wat, en als het lukt gaan ze ermee door. En zo komen ze een heel eind.
Het is okay om niet alles te weten en nog steeds veel vragen te hebben. Je mag gewoon het leven nemen zoals het komt en doorgaan met verwonderen, leren en ontdekken.
We hebben allemaal onze blinde vlekken. Gelukkig helpt het om af en toe in de dodehoekspiegel te kijken.
Dit zijn de verhalen die ik mezelf nu vertel:
- Tegenslagen | Dat problemen en tegenslagen bij het leven horen. Veel dingen lossen zichzelf op als je ze gewoon een poos laat sudderen.
- Nervositeit | Dat het genoeg is om een gevoel van nervositeit, irritatie of ongemak op te merken. En dat je er dan niets mee hoeft te doen, omdat de bewustwording al afstand schept tussen je emoties en je gedachten. Al dat gepieker en geanalyseer kun je gewoon laten voor wat het is en niet te veroordelen.
- Waarden | Dat het kennen van je (kern-)waarden je leven een stuk gemakkelijker maakt, omdat je gerichter de juiste keuzes maakt voor dingen echt bij je passen. Als je je waarden niet goed kent, kijk je misschien snel naar spullen of succesvolle resultaten om je ontwikkeling te meten. Maar wellicht zit echte rijkdom voor jou eerder in samenwerken met fijne mensen, de vrijheid om je tijd in te delen zoals je zelf wilt, plezier maken en mooie dingen creëren, voluit voor je dierbaren kiezen en weten dat je werk er echt toe doet.
- Verhaal | Dat je met je verhaal jouw werkelijkheid creëert. En stap voor stap werk je naar die werkelijkheid toe.
De hoogste tijd dus om het verhaal te veranderen als het oude niet meer past. Dan verandert de werkelijkheid vanzelf mee.
Als je dan toch een verhaal aan jezelf vertelt, dan kan het maar beter een welgezind verhaal zijn.
Met een nieuw verhaal bewijs je dat je het wél kan. Of je laat zien dat je handelt volgens jouw creatieve voorwaarden.
Zeg bijvoorbeeld tegen jezelf: ik ben iemand die doet wat ik echt belangrijk vind.
Of: ik ben iemand die zijn plannen daadwerkelijk uitvoert.
Kijk jij wel eens in je eigen dodehoekspiegel? En welk verhaal vertel jij dan aan jezelf?
