Heb jij een persoonlijke onderzoeksvraag? Een vraag die eigenlijk als een rode draad door al je activiteiten loopt? Een vraag die bij jou onder de motorkap verborgen zit, maar die wel de drijfveer vormt voor al je werk?
Grote uitvinders hadden allemaal zo'n grote vraag. Albert Einstein, Leonardo da Vinci en Charles Darwin bijvoorbeeld.
Het dreef ze eindeloos voort om de echte antwoorden te vinden en daarvoor enorme inspanningen te leveren. Schrijvers, activisten en wetenschappers hebben ze ook.
Ben Tiggelaar: gedragsverandering. Brené Brown: kwetsbaarheid. Boyan Slat: plastic soep.
Het zijn vaak vragen die hen een leven lang bezighouden, boeien, verbijsteren. Soms weten ze stap voor stap de antwoorden te ontrafelen, soms jagen ze levenslang een mysterie na.
Misschien heb jij ook een onderzoeksvraag.
Een vraag die als rode draad door al je activiteiten loopt. Misschien ben je er niet eens van bewust, maar bepaalt deze vraag op de achtergrond wel de keuzes in je leven.
Als ik naar mijn eigen onderzoeksvraag kijk, dan is dat: hoe krijg je mensen in beweging? Hoe raak je mensen? En dan op een manier waarop je bent die je echt bent?
Een vraag die daaruit voortvloeit is: hoe neem je zelf leiderschap? Ik vind dit zelf namelijk heel moeilijk, en juist daarom ook zo fascinerend.
Deze vraag heb ik op allerlei manieren onderzocht.
Bij het organiseren van activiteiten, bij het ontwerpen van online programma's en bij projecten op het gebied van storytelling. En zeker ook in mijn persoonlijke leven, zoals bij de opvoeding van onze kinderen.
Mensen in beweging brengen (inclusief jezelf), dat raakt aan de werking van taal, verhalen, het brein, innerlijke drijfveren en groepsdynamiek. Waarom ik me hier zo mee bezighoud, heeft te maken met mijn eigen persoonlijke geschiedenis, waarbij ik me vaak een buitenstaander gevoeld heb.
Zo gaat mijn onderzoeksvraag uiteindelijk over het verlangen naar verbinding: deel uitmaken van de groep en samen met anderen iets tot stand brengen. Wat ik daarbij in ieder geval geleerd heb, is dat je daarbij zelf in de benen moet komen.
Belemmeringen die je daarvan weerhouden worden niet zozeer opgelegd door je omgeving, maar vooral door jezelf.
Je kunt verwelken en wegkwijnen.
Of je kunt op zoek gaan naar je eigen regelmogelijkheden. Maar je hebt in ieder geval een keuze. Pas op latere leeftijd heb ik ontdekt dat je niet een slachtoffer hoeft te zijn van omstandigheden, maar dat je zelf aan het stuur kunt staan.
Sta voor je eigen verhaal.
Own your story.
Om me hen zie ik daarvan prachtige voorbeelden. In een van de uitzendingen van Eva Jinek zag ik laatst Ahmed Aboutaleb, die een soortgelijk onderzoek gedaan had naar persoonlijk leiderschap.
Hij is ongelooflijk nieuwsgierig naar wat anderen drijft om op hun manier een goed mens te zijn.
Hij wil hoe mensen hun keuzes maken. Waarom keren sommige mensen vanuit armoede tot het terrorisme, terwijl anderen juist een heel ander pad kiezen? Waarvoor komen mensen in beweging?
Aboutaleb groeide zelf op in grote armoede.
Hij leefde in Marokko vijftien jaar op één maaltijd per dag. Schoenen hadden ze thuis niet, terwijl het in de rotsige omgeving overdag veertig graden werd. Hij moest in een park zijn huiswerk maken, omdat er thuis geen ruimte was.
Als burgemeester geeft Aboutaleb nooit presentaties over beleidstukken. Als hij ergens spreekt, dan vertelt hij verhalen over persoonlijk leiderschap. Daarbij geeft hij stukken uit zijn eigen leven bloot en vertelt welke lessen hij daarbij geleerd heeft.
Armoede hoeft helemaal niet tot terrorisme te leiden, vindt hij.
Het gaat erom of je zelf mee wil doen in de samenleving en of je bereid bent in jezelf te investeren.
"Als het mislukt, dan hebben mensen de neiging het bij een ander te zoeken. Ik wil liever helpen om de weg naar verbetering te vinden. Je moet eerst in jezelf investeren, waarmee je ook in de samenleving investeert."
Zo worden onderzoeksvragen de drijfveren om anderen te inspireren. Dus, wat is jouw onderzoeksvraag?
