4500 weken. Dat is het aantal weken dat je leven gemiddeld telt, tenminste als het je gegeven is om minstens tachtig te worden.
Een week vliegt zomaar voorbij. En die andere 4499 weken dus ook. Bij mij komt zo’n concreet getal behoorlijk hard binnen. En bij jou?
Het leven is te kort om alles wat je eigenlijk nog wilt te blijven uitstellen.
Een andere baan, voor jezelf beginnen, een droomhuis met vrienden, een kunstzinnig project, een studiereis, wat jou ook maar bezighoudt.
Helaas stellen we juist de dingen uit die ons leven bijzonder en de moeite waard maken. Dat komt omdat ons brein allereerst ontworpen is om ons te laten overleven.
Het brein laat ons daardoor steeds de bekende veilige wegen kiezen. Zodra je je teen in het koude water steekt, zendt de amygdala in je hersenen al alarmsignalen uit. Pas op! Niet Doen! Gevaar!
Wat enorm helpt is: meteen doen.
Sinds kort heb ik een taalmaatje die ik begeleid om beter Nederlands te leren spreken. Ze is een gedreven jonge vrouw uit Afghanistan, die twee jaar geleden naar Nederland is gevlucht.
Haar grote droom is om arts te worden.
Als ik de toelatingseisen voor de studie geneeskunde bestudeer, dringt nog dieper tot me door hoe ongelooflijk groot dit droomplan is.
Een VWO-diploma met natuurkunde, scheikunde, wiskunde en biologie. Goede kennis van Engels en Nederlands. En het liefst zo hoog mogelijke cijfers, want daarmee verhoog je je toelatingskansen.
Mijn taalmaatje volgt nu MBO-2, zorg en welzijn. Ze zou bij de pakken neer kunnen gaan zitten, tobbend over de lange weg die ze nog te gaan heeft. Maar dat doet ze niet.
Ze kwam zelf met het idee om bij een drogisterijketen te gaan werken. Daar zou ze alvast pillen, pakjes en potjes kunnen gaan verkopen en daar meer over leren.
Wat een topidee.
Omdat we net in de binnenstad rondwandelden, stelde ik voor om direct het dichtstbijzijnde filiaal op te zoeken. De winkel was snel gevonden. Wilde ze zelf vragen of er banen beschikbaar waren of zou ik dat doen? Nee, dat doe ik zelf, zei ze meteen.
Voor de glazen winkeldeur oefenden we de eerste zinnen. En toen was het: gaan.
Alles is mogelijk, als je de eerste stap maar zet.
Kleine maar wel heldere stappen. En een perspectief, zodat je weet waar je naartoe wilt.
Je ziet daardoor ineens de route. Je rekent af met gevoelens van stress en onzekerheid. Je gelooft weer in je eigen grootse mogelijkheden en talenten. En je ziet al snel de eerste resultaten.
Mijn taalmaatje kwam in de winkel in contact met een aardige filiaalmanager.
Ze ontving een folder met een QR-code naar de websitepagina met vacatures. Thuis vulde ze meteen op de computer de gevraagde gegevens in op het sollicitatieformulier. En nog geen twee weken later kon ze al beginnen in de winkel, voor de gewenste twee dagen per week.
Van idee naar eerste baan in twee weken, wauw!
Wat is er voor jou mogelijk als je de eerste stappen zet om jouw plan of droom uit te voeren? Nu, deze week?
