Je wilt iets veranderen in je werk of een droomplan uitvoeren, maar je komt er geen stap verder mee. Kan het zijn dat een bepaalde angst je tegenhoudt? De angst voor... succes?
- Moet jij eerst je huis tot in alle details op orde hebben voordat je iemand uitnodigt voor een kop koffie?
- Wil je dat mensen met wie je een goede klik voelt, eerst veel ervaring hebben opgedaan in de vriendschap voordat jullie kameraden worden?
- Vraag jij aan je partner om certificaten van bekwaamheid op allerlei terreinen voordat jullie gaan samenwonen?
Dat lijkt mij niet.
Bij de uitvoering van professionele plannen gaat dat vaak anders.
Voordat we een loopbaansprong wagen of een droomplan tot uitvoering brengen, stellen we ineens een hoop voorwaarden.
- We wachten totdat we voldoende opleidingen hebben gedaan en alle certificaten hebben bemachtigd.
- We wachten totdat we de (onbewuste) toestemming krijgen van onze partner, ouders of andere mensen.
- We wachten totdat we ons plan helemaal hebben uitgebroed.
- We wachten totdat we een uitvoerig ondernemersplan met een marktanalyse gereed hebben.
- We wachten totdat we meer tijd hebben.
- We wachten op 'betere omstandigheden' (de kinderen moeten eerst groter zijn, de markt moet aantrekken, we hebben eerst een eigen werkplek nodig).
- We wachten totdat we onze website helemaal op orde hebben.
- We wachten totdat we zichtbaar durven te zijn op sociale media.
- We wachten totdat we voldoende ervaring hebben opgedaan.
- Of we wachten juist totdat we van onszelf mogen gaan stralen en succes mogen hebben.
We geloven dat we eerst onze angst bezworen moeten hebben voordat we de volgende stap kunnen zetten. Ondertussen staan alle gave plannen - waarmee we werkelijk het verschil kunnen maken - eindeloos te sudderen, totdat er een oneetbaar prutje overblijft.
Totdat je ineens beseft dat je niet langer allerlei voorwaarden hoeft te stellen (uiteindelijk laat die angst zich er toch niet door onderdrukken). En dat je gewoon mag vertrouwen dat het goed komt.
Ik ontdekte hoe ik mezelf tegenhield.
Jaren geleden wilde ik dolgraag een schrijfopleiding volgen. Ik had al toestemming van mijn toenmalige leidinggevende. Maar op het laatste moment stak de opleidingscoördinator er een stokje voor, omdat het jaarlijkse opleidingsbudget voor mijn afdeling al opgesoupeerd was.
Ik had me erbij neer kunnen leggen. Volgend jaar misschien: nieuwe ronde, nieuwe kansen.
Maar ik voelde me diep verontwaardigd. Ik dacht: dit is mijn leven en deze opleiding is belangrijk voor mij. En ik wilde ineens mijn eigen succes niet meer blokkeren. Niet door een ander, maar ook niet door mijzelf omdat ik de moed niet had om voor mezelf op te komen.
Ik besloot om de opleiding helemaal zelf te betalen en erop te vertrouwen dat het een waardevolle investering was.
En dat was het ook. De schrijfopleiding opende voor mij de weg om als verhalenmaker verder te gaan.
Uitstelgedrag heeft vaak te maken met de toestemming die je jezelf (nog) niet geeft om te gaan sprankelen en te doen waarin je uitblinkt.
Weg met de excuses dus.
Je rekent het snelste af met al je eigen excuses door het gewoon te gaan doen. Dan zie je meteen dat de mensen er al zijn die behoefte hebben aan jouw plan. Je hoeft alleen maar met ze in contact te komen!
Na zo’n bewustwordingsmoment kun je eigenlijk niet meer terug naar de manier zoals je daarvoor dacht. Je zegt ja tegen jezelf. En tegen je eigen leven natuurlijk :)
