Brasserie Les Deux Moulins in de Rue Lepic is een café zoals er zoveel zijn in de Parijse wijk Montmartre. Toch lopen er opvallend veel mensen binnen met een reisgids in hun hand.
Als ze aan een tafeltje plaatsgenomen hebben, maakt de een na de ander een foto van het interieur. Het Japanse stel naast mij vraagt zelfs of de serveerster voor hun fotocamera wil poseren. Tot mijn verrassing stemt het meisje meteen toe.
Alsof dit voor haar routine is.
Een wonderlijk lot voor een café. Maar we zitten dan ook in een voormalige filmset.
Op deze plek serveerde Amélie uit de film Le fabuleux destin d'Amelie Poulain haar café crèmes. Hier zette ze haar eeuwig klagende collega en de nare vaste klant aan tot seks op het toilet. Hier droomde ze van een ander bestaan en eeuwige liefde.
Dankzij dit moderne sprookje is Les Deux Moulins geen gewone brasserie, maar een café met een wonderbaarlijk verhaal. Dat verhaal trekt bezoekers aan als wespen op een glanzende aardbeientaart.
Maar hoe vertel je dat fabuleuze verhaal op een manier die recht doet aan de dromerige Amélie én aan het café? Hoe trek je mensen de denkbeeldige wereld in van een filmpersonage dat per saldo voortgekomen is uit de fantasie van een scenarioschrijver?
Keuzes voor de toekomstige bestemming
De eigenaar moest keuzes maken. Hij verkocht de zaak, maar eiste daarbij wel dat het interieur behouden zou blijven. Lastiger was de vraag hoe de uitbater om moest gaan met de massale aandacht van bezoekers.
Amélie-fans willen een authentiek café zien, waar de tijd stil heeft gestaan. Al weten ze ook dat dit een (film-)illusie is.
Maar ze willen ook Amélie ruiken, voelen en zien zonder dat ze het gevoel krijgen dat ze in een Disney-attractie zijn beland. Zie dat maar eens met elkaar te verweven.
De uitbater van het café heeft daar een mooie balans in gevonden. De bezoeker ziet twee portretten hangen van Amélie, maar niet overdreven prominent. De sfeer van een traditioneel café waar mannen aan de bar nonchalant hun borrel drinken, die is intact gebleven.
Pas als je goed kijkt, zie je in diverse details een vleugje Amélie. Ik herken haar kapsel in het logo van een kokette Montmartre-danseres tussen een peper- en zoutmolen. En in een gerecht op de kaart: de crème brulée proeft onschuldig en dromerig.
Dit vertelt het verhaal van een café waar Amélie even weggelopen lijkt. Zo willen we dit café inderdaad het liefst herinneren.
Hoe wil jij herinnerd worden?
Storytelling is the business of remembering, wordt wel eens gezegd. Verhalen laten ons feiten langer onthouden. Maar verhalen kunnen we wel sturen. En dus ook de bijbehorende herinnering.
Als je verhalen over jezelf of organisatie vertelt, vraag je je dan af hoe je herinnerd wil worden.
Met humor? Vanwege je eigenaardige gewoonten? Je inspirerende verhalen? Het kan van alles zijn, maar denk er over na.
Met welk verhaal wil jij herinnerd worden?
