Loopbaancoach Anna Lammers (66) raakte al haar opdrachtgevers kwijt. Er zat er letterlijk niemand meer op haar te wachten. Stap voor stap wist ze haar leven opnieuw betekenis te geven. “Je vindt meer zin in je leven door je te verbinden met dat wat groter is dan jezelf.”
Waar kom je vandaan?
“Ik ben ooit opgeleid als onderwijzeres, heb jarenlang gewerkt als trainer en werd daarna loopbaancoach. Ik liet mensen ontdekken wat hun drijfveren en talenten waren, wat hen inspireerde en hoe ze dat vorm konden geven in hun leven en werk.
Ik voelde me helemaal op mijn plek. Na het uitbreken van de financiële crisis werd het moeilijker om opdrachten te krijgen.
In 2012 stopten Philips en Rabobank met al hun opdrachten aan mij. In twee maanden tijd had ik vrijwel geen werk meer. Andere opdrachtgevers kwamen er niet, want er waren erg veel coaches die het lastig hadden. Ik dacht daarna aan werk in de verkoop, schoonmaak of trainingen geven.
Maar overal kreeg ik te horen dat ze niemand konden aannemen, zeker niet iemand van 61 jaar.
Er zit letterlijk niemand op je te wachten. Dat tastte mijn zelfvertrouwen enorm aan. Ik raakte alle vaste grond onder mijn voeten kwijt.
Wie ben ik als ik niet meer werk? Ik had altijd gedacht dat mannen zich sterk met hun werk identificeren, maar het bleek ook voor mij te gelden.
Alles wat me dierbaar was, viel weg. Ik moest echt door een rouwproces heen. Zonder inkomen stapelden mijn schulden zich snel op. Ik leefde met oogkleppen op en maakte mijn brieven niet meer open. Ik durfde niemand te vertellen hoe erg het was.
Ik was een onafhankelijke tante die zich heel erg schaamde. Toen het water me na aan de lippen stond, ging ik naar schuldhulpverlening. Daar zat ik, als hoogopgeleide vrouw. Maar zolang ik een eigen huis had, kon de schuldhulpverlening niets voor me doen.
Toen de Belastingdienst beslag legde op mijn auto, moest ik met de billen bloot. Dat was het turning point. Ik durfde eindelijk mijn angsten onder de ogen zien en kwetsbaarder te zijn.
De bank verkocht daarna mijn huis. Het leven was genadig voor me, want ik kreeg meteen een appartement. Op dat moment kon ik eindelijk ook stappen zetten richting de schuldhulpverlening.” 
Waar sta je nu?
“Over twee jaar ben ik uit de schuldhulpverlening en kan ik weer met een schone lei beginnen. Dan hoop ik een zesdehands autootje te kopen, zodat ik mijn leefwereld weer wat groter kan maken dan ons dorp. Van de Belastingdienst mag ik niet actief zijn als zzp’er, dus ik mag niet meer ondernemen. En op mijn 66e gaat geen enkel bedrijf mij in dienst nemen als coach.
Maar thuiszitten is niets voor mij, dus ik doe vrijwilligerswerk bij het bestuur van de seniorenvereniging en in de bibliotheek. Er wordt op mij gerekend en ik ontmoet mensen. Dit is niet het optimale, maar wel second best. Lezen vind ik ook leuk, maar geen zeven dagen in de week.
Binnenkort treed ik op als spreker. Onbetaald, terwijl ik vroeger honderden workshops gedraaid heb. Ik vind het moeilijk om mijn werk ineens gratis te doen. De beroepskrachten met wie ik werk worden er wel voor betaald.
Ik zie geld als een uiting van waardering, waarde toekennen aan iets. Als de een er wel voor betaald wordt en ik niet, dan klopt het voor mij niet.
Het kost me moeite om niet op een terras te gaan zitten, omdat ik daar nu geen geld voor heb. Maar tegelijkertijd beleef ik het leven als overvloed. Ik zie de zon, heb mooie ontmoetingen en leuke gesprekken. Ik heb ontdekt dat ik ook van waarde ben als ik vijf minuten een praatje maak met een buurvrouw. Een bemoedigend woord voor een ander heeft veel betekenis.” 
Waar ga je naar toe?
“Mijn handen jeuken om iets met mijn bezieling te doen en mijn wijsheid door te geven. Schrijven heeft mezelf erg veel gegeven toen ik het moeilijk had. Daarom wil ik mensen al schrijvend laten ontdekken wie ze werkelijk zijn. Ze helpen de antwoorden op hun wezenlijke vragen al schrijvend vanuit hun hart in zichzelf te vinden.
De manier waarop ik dat doe noem ik soulcoaching.
Ik wil het liefst mensen coachen die ouder zijn dan 55. Ik ga met hen dan aan de slag met vragen als: Hoe kun je je laatste jaren zinvol doorbrengen? Wat geeft je vreugde? Hoe kun je met een groot verlies weer ‘zin’ vinden?
Als je als oudere werkloos raakt, moet je eerst de ruimte nemen om te rouwen en langzaam jezelf te openen voor wat er wel is. Als je naar binnen gaat en je hart verbindt met je hogere zelf, dan vind je de antwoorden. In mijn donkere jaren was ik een zombie, een hoopje ellende. Ik was boos op het leven en de hele wereld.
Tegelijkertijd voelde ik diep van binnen: er zit ook rijkdom in wat ik nu meemaak - als ik maar naar binnen durf te gaan en naar mijn hart luister.
Alle gebeurtenissen hebben me veel gegeven. Stapje voor stapje ging ik voelen dat ik de moeite waard ben. Ik durf mijn onzekerheden meer te tonen. Ik ben een stuk opener geworden en ik durf meer toe te laten. Het verlies van werk betekende winst van geestelijke rijkdom. Ik kan openstaan voor de eerste krokus in het park. Dat is een cadeautje.
Bij mijn bed heb ik een gelukspot staan, waar ik dagelijks een briefje in stop over wat mij blij maakt of waar ik dankbaar voor ben. Dat kan een mooi boek zijn dat ik lees.
Na een dag met zware hoofdpijn schrijf ik dat ik blij ben dat de pijn minder is geworden en dat ik in een lekker bed lig. Dat helpt erg om de rijkdom te zien, al heb ik geen cent te besteden.
Het leven is te kostbaar om op de bank te blijven zitten. De vogels blijven fluiten. Ik hoef me niet meer te schamen. Ik ben ik, what you see is what you get. Dat geeft enorm veel vrijheid.
Ik loop met een big smile door het dorp, al is mijn portemonnee leeg.
Ik ben helemaal gelukkig in het park met mijn boek en een flesje water. Ik leef, ik adem, de zon schijnt. Ik val samen met mezelf en het moment. Ik ben blij, omdat ik leef.”
Contactgegevens
LinkedIn: Anna Lammers
