Een donkere man, vermoedelijk weggevlucht van een miserabele plek in Afrika. Mijn moeder zou hem een sloeber noemen, maar dat is hij juist niet. Hier is hij de expert. Hij heeft toegang tot kennis. In verhaaltermen is hij de gids.
Ik ontmoet deze man op een grote parkeerplaats in Alghero op Sardinië. Zo’n rommelige parkeerplaats in de felle zon, waar toeristen zo snel mogelijk hun auto kwijt willen om de stad in te gaan.
De zon brandt, de aperol spritz lonkt.
Maar de parkeerautomaat is een hobbel op weg naar een zorgeloze vakantiemiddag.
Het blijkt namelijk een tour de force om gewoon een parkeerkaartje te bemachtigen. Genoeg knoppen en gleuven voor munten of betaalkaarten, maar er gaat een ondoorgrondelijke logica schuil achter de bedieningsknoppen.
Achter ons groeit de rij met ongeduldige vakantiegangers.
Dan komt de man in actie, die onder de palmboom toegekeken heeft.
Zonder introductie komt hij naderbij. Ongevraagd wijst hij juiste toetsen aan.
Dáár moet je op een plusje drukken om een betaalkaart te gebruiken. En dáár kun je een knop gebruiken om het aantal parkeeruren op te hogen.
Onze verbazing groeit. En omdat je toch met je portemonnee in je hand staat, geef je hem wat geld.
Verbluft bedenk ik wat hier eigenlijk gebeurde.
De man opereert in alle rust.
Hij deelt geen smoesjes over een opleiding die hij eerst nog moet volgen voor zijn ondernemerschap. Hij werkt niet aan zijn acquisitie. Hij klaagt niet over de hitte.
Hij ziet het probleem. Hij haalt frustraties weg van de parkeerders. Hj handelt met zijn kennis en ervaring over de automaat.
Je hoeft niet de goeroe te zijn om iets waardevols te verrichten, je kunt gewoon de gids zijn. Op deze bloedhete parkeerplaats wijst deze expert ons de weg.
