Heb jij een trofee op je werkplek staan? Een foto van een belangrijke mijlpaal? Of hangt er misschien een medaille aan jouw prikbord?
Behalve een medaille hangt aan dat lintje bijna altijd ook een verhaal. Want die medaille kreeg jij niet opgespeld zonder de ups en downs die eraan vooraf gingen.
Mijn eigen trofee heb ik na jaren aarzelen van de hand gedaan.
Hij was namelijk spuuglelijk. Maar hij stond wel voor een belangrijk moment: mijn collega’s geloofden in mij. Voor het bijbehorende verhaal neem ik je mee naar mijn allereerste journalistieke werkplek in de kop van Noord-Holland.
Bij de krant stond de regio bekend als het Siberië van het werkgebied.
Hier werden verslaggevers naartoe gezonden die elders niet in het gareel liepen. Uitgerekend op deze plek kreeg ik als nieuweling de vraag om een serie artikelen te maken over een 'belangwekkend onderwerp'.
De krant wilde deze serie insturen voor het Gouden Pennetje: een landelijke prijs voor jong journalistiek talent. Het vinden van zo'n belangwekkend onderwerp was wel een probleem. Geen spectaculaire misstanden hier. Er was eigenlijk maar één sluipend vraagstuk: de vergrijzing en leegloop van het gebied.
Zo begon ik als 23-jarige verslaggever onbevangen aan mijn krantenserie: Noordkop krijgt rimpels. Ik struinde overal heen om met bewoners, verzorgingshuizen en experts in de ouderenzorg te praten. Langzaam kreeg ik er lol in. De redactie had ruimte genoeg, dus ik wijdde iedere week uit met een achtergrondverhaal.
Maar de begeerde prijs kreeg ik niet.
Een verslaggever van een landelijke krant ging met de trofee vandoor.
Ik was enorm teleurgesteld, maar mijn collega’s nog veel meer. Zij hadden me al die tijd van tips voorzien en contactpersonen aangedragen. Mijn chef had avonden lang besteed om alle lijvige artikelen te bundelen in een presentabele map. Haar echtgenoot had ijverig staan knippen en achter het kopieerapparaat gestaan. De hoofdredactie had zelfs een aanbeveling geschreven.
Toen ik vlak daarna werd overgeplaatst naar een andere deelredactie kreeg ik namens alle collega’s van mijn team alsnog een trofee uitgereikt. Een plastic hand met een namaak-gouden-pennetje.
Op een voetstuk van wiebelend kunststof.
Ik weet nog dat ik verbijsterd het pakpapier eraf haalde. Dit was zo lelijk, was dit soms een grap? Maar later begreep ik het. Het was eigenlijk een trofee voor ons allen.
Misschien wel de mooiste prijs ooit. Want een gouden schrijfstijl, die kan iedereen ontwikkelen. Als je tenminste bereid bent om meters te maken en de goede aanmoedigingen ontvangt.
