Stel: je vindt op straat een bankpasje. Hoe kun je de eigenaar zo snel mogelijk terugvinden?
Op het pasje staan enkele voorletters en een achternaam, dat wel. En het bankrekeningnummer natuurlijk.
Maar verder heb je geen flauw idee wie het is en hoe je deze persoon snel kan bereiken.
Denk je dan eens even in:
Wat zou je zelf doen als je je bankpas kwijt bent?
Verontrust kieper je misschien je hele tas om. Je keert drie keer al je broekzakken binnenstebuiten. Je gaat je gangen na om te ontdekken waar je mogelijk je pasje hebt laten liggen.
Als je het pasje nog steeds niet gevonden hebt, dringt tot je door je dat je het pasje mogelijk ergens hebt laten vallen. Foetsie.
Wat is dan de eerstvolgende logische gedachte?
Juist, het blokkeren van je bankpas.
Maar voordat je dat doet, check je eerst even je app. Misschien heeft een onverlaat je rekening al geplunderd.
Heb je deze gedachte-oefening even met me meegedaan?
Misschien zag jij dan ook de geniale kans om de paseigenaar op te sporen.
Want bij de check van zijn banksaldo zal deze persoon de teksten zien bij de bij- en afschrijvingen.
Bingo, want nu weet je hoe je contact kunt maken.
Als de wiedeweerga maak je één cent over naar de pashouder en voegt je eigen boodschap toe: Ik heb je pasje gevonden, bel me op 06-...
De crux van deze creatieve actie is dat je je even helemaal verplaatst in de ander.
En daardoor zie je haarscherp wat er nodig is.
Zo is het ook als je een tekst schrijft, waarmee je je lezer echt wilt raken. Hoe beter je onder de huid kruipt van de ander, hoe gerichter je schrijft en hoe beter je de ander bereikt.
Dat betekent ook dat je het liefst voor een hele specifieke doelgroep schrijft.
Wie voor iedereen schrijft, schrijft eigenlijk voor niemand. Wie heel specifiek is, schiet raak. En soms is dat maar één enkele persoon.
