"Een dor uitgedroogd weekje thuis gaat zonder enig psychologisch reliëf aan je voorbij", schrijft Ap Dijksterhuis in zijn boek Wie (niet) reist is gek.
Als hartstochtelijk reiziger spreekt Dijksterhuis uit ervaring. Een land bezoeken dat verwondert of verbaast, dat heeft volgens hem een bijzondere uitwerking.
Het is een ‘psychologische emmer sop’ voor je brein.
Als hoogleraar psychologie is hij ook een van de invloedrijkste psychologen van ons land. Reiservaringen maken ons gelukkiger, schrijft hij. Ze zwengelen onze creativiteit aan en verlengen ook nog eens ons leven.
Ik geniet intens van zijn beeldende taalgebruik, dus ik citeer hem nog even verder. "Een actieve en opgeruimde geest produceert veel ideeën, een passieve smoezelige geest bakt er weinig van", schrijft Dijksterhuis.
Reizen kan je geest daarentegen weer helemaal op orde brengen. Zelfs in één weekend kun je "de blubber uit je hoofd spoelen, mits je bereid bent om een cultuurshock op te zoeken." En hij adviseert vervolgens de medina van Fez als de volmaakte psychologische hogedrukspuit.
Een ontblubberende cultuurshock zit er even niet in.
Te corona-riskant.
En dat geldt ook voor andere zomeractiviteiten en reisbestemmingen die ooit zo vanzelfsprekend waren. Toch kun je ook in een vertrouwde omgeving je brein aangenaam afsoppen, al zal het niet meteen met een hogedrukspuit zijn.
Er valt veel te ontdekken, te verwonderen en te spelen. In bossen, musea en in historische gebouwen. Maar ook op Balconia of in de achtertuin.
Verwondering, dat is precies wat we volgens Dijksterhuis nodig hebben. Nog zo'n heerlijk citaat: "Verwondering houdt onze geest lenig en schudt de kussens op. Na de verwondering volgt opgetogenheid. En opgetogenheid is je geest die dankbaarheid toont."
Ik word al blij van dat vooruitzicht. Net als bij reizen is de voorpret al het halve werk.
