Wie zit erop te wachten? Dat is een vraag die mijn klant Sabine zich vaak stelde. In actie komen, dat bleek eenvoudiger dan gedacht.
Sabine is een geweldige trainer, die heel graag werkt met mensen en verhalen. Ze bruist van de ideeën. En zo had ze ook een prachtig plan bedacht voor haar werk. Iets dat de impact van haar werk enorm zou verbeteren.
Toch stelde ze de uitvoering steeds uit. Zelfs nu ze genoeg tijd heeft, omdat haar werk als trainer helemaal is stilgevallen. Ik begeleid haar bij het uitvoeren van haar ideeën.
Haar headquarters draaiden overuren, dat was wel duidelijk. Maar haar lichaam blokkeerde.
Hoe kom je toch in actie?
Toen we onderzochten wat haar eigenlijk tegenhield, kwam het hoge woord eruit. Ze geloofde in haar diepste binnenste niet dat er iets groots, moois en succesvols voor haar was weggelegd.
Dat zat haar enorm dwars. Want tegelijkertijd wilde ze ook niet op de vlakte leven, zoals ze dat noemde.
Ze zou het verschrikkelijk vinden als ze in haar leven niet datgene gedaan zou hebben dat echt belangrijk voor haar was. Ik herken dit maar al te goed.
Hoe vaak denk je bij jezelf als je iets nieuws hebt bedacht: wie zit er eigenlijk op te wachten? Hoe vaak vertel je toch maar niets over je prestaties, omdat je jezelf niet overdreven op de voorgrond wil zetten?
En dus kom je niet in actie. Want die nieuwe stap voelt bibber-eng.
Je betreedt namelijk een onbekend terrein, ook al weet je dat je iets doet dat van grote waarde is voor jezelf en voor anderen.
De kunst is om niet alleen nieuwe stappen te zetten en daardoor het leven te leiden dat jij voor ogen hebt. Maar ook om stap voor stap te wennen aan de bijbehorende emoties in dat nieuwe en onbekende oerwoud, waar nog geen pad uitgehakt is.
In plaats van je af te vragen wie erop zit te wachten mag je denken: ik zit er zelf op te wachten. Gewoon omdat het voor jou belangrijk is.
Wen maar aan het idee dat je zomaar mag doen wat je het allergaafst vindt en dat het moeiteloos mag voelen. Je mag het gewoon leuk hebben.
Via je lichaam kom je daar soms makkelijker bij dan via je brein. Elke keer als je hier weer tegenaan loopt, kun je weer even ademhalen, je ledematen losschudden en gewoon genieten van al het moois om je heen.
Een hele simpele manier om dat te ervaren is glimlachen.
Krul je lippen omhoog als je iets moois doet dat voor jou belangrijk is. Je lijf maakt meteen gelukshormonen aan, waardoor je jezelf automatisch een stuk beter voelt.
Het is een klein gebaar met een groot effect. Want wie naar zichzelf glimlacht, gaat ook milder over zichzelf denken.
En natuurlijk is het ook een goed idee om naar anderen te glimlachen. Glimlachen is erg besmettelijk, ook op anderhalve meter afstand!
Glimlachen is iemand de gunfactor bezorgen, jezelf en anderen. En daardoor kom je weer in actie.
Probeer het eens!
