Haar eerste geluk was haar kleur: dieproze. Mijn moeder was namelijk nogal kieskeurig en wilde alleen maar planten in zalm, pink, violet, karmozijn of lila in haar tuin. Toen ze voor haar vijftigste verjaardag een roze stamroos cadeau kreeg, was dat dus een schot in de...eh, roos.
Deze stamroos had al een persoonlijke geschiedenis, want ze was in liefde opgegroeid in het rozenkweekbed op de kwekerij van mijn tante. Daar werd ze uitverkoren als verjaardagscadeau.
Vervolgens groeide ze uit tot blikvanger van de achtertuin.
Toen mijn ouders naar een appartement verhuisden, werd ze opnieuw uitverkoren: als enige tuinplant mocht ze per bloempot mee naar het nieuwe balkon.
Na het overlijden van mijn ouders verhuisde ze alweer.
Dit keer maakte ze de overgang van de Brabantse zandgronden naar het Haagse duinzand in mijn voortuin. Nogal arme grond, maar ieder jaar groeit ze groter. Haar kroon zwiept vervaarlijk heen en weer als stormwinden de kust er weer eens van langs geven. Toch houdt haar gerimpelde stam het dapper vol.
Ze bloeit bovendien ieder jaar uitbundiger en rijker.
Precies rond mijn moeders verjaardag is haar roze schoonheid het grootst. Ieder jaar is ze weer een bron van verwondering voor mij. Ze toont haar veerkracht in verplaatsingen. En ze blijft de meest vitale herinnering aan mijn moeder die ik mij ooit had kunnen wensen.
Curiosity about life in all of its aspects is still the secret of great creative people, zei de Amerikaanse reclameman Leo Burnett eens.
Waar verwonder jij je vandaag over?
