Sinds ik op mijn zeventiende de Spaanse trappen beklom, ben ik levenslang verliefd op Rome. Hoog tijd dus om terug te gaan. Maar de heenreis pakte anders uit dan verwacht.
Al voor de opstijging vanaf de luchthaven was ik verdiept in het bizarre levensverhaal van de Amerikaanse prinses, die als voormalig plattelandsmeisje net een nieuwe miljonair wist te huwen.
En zo had ik niet in de gaten dat ons vliegtuig weinig hoogte maakte en telkens nieuwe rondjes cirkelde boven de Zeeuwse eilanden.
Plotseling meldde onze gezagvoerder zich met een dringende boodschap vanuit de cockpit. Technische problemen met de sensors op het landingsgestel. We moesten subiet terugkeren naar Schiphol.
Later zou hij nog meer vertellen.
Dat is nog eens de nieuwsgierigheid aanwakkeren.
Sheherazade, de beroemde vertelster van de verhalen van Duizend-en-een-Nacht, kan daar nog een puntje aan zuigen. Spanning opbouwen is het uitstellen van informatie.
Ik keek om me heen om de gezichten van andere passagiers te peilen. Er was geen gevaar voor de landing, had de piloot nog gezegd. Dat was toch eigenaardig als er problemen waren met het landingsgestel...
Of was ik nou gek?
Ik zag niemand die bevangen was door schrik of angst. Ook speurde niemand wantrouwig naar aanwijzingen of er soms terroristen aan boord waren.
Onze buurman hervatte zijn dutje.
Alleen de Italiaanse reisgenoten keken verwilderd om zich heen. Zij hadden noch de Nederlandse noch de Engelse toelichting begrepen. Maar nadat een landgenoot via de microfoon de Italiaanse vertaling voor zijn rekening had genomen, blikten ook zij gelaten voor zich uit.
We vertrouwden dus volledig op de woorden van de gezagvoerder.
Misschien hadden we in de volgepakte nauwe cabine weinig andere mogelijkheden dan ons bij deze situatie neer te leggen. Maar er werd zelfs niemand boos over het gebrek aan achtergrondinformatie.
En dat was op zijn minst verbazingwekkend.
Gelukkig was er een herkansing.
Uren later konden we op Schiphol aan boord stappen van een vervangend toestel en waren we voor de tweede keer onderweg naar Rome. Terwijl we uit pure opluchting nog een selfie maakten in het vliegtuig, vertelde de gezagvoerder eindelijk zijn verhaal.
Kort gezegd: de sensoren op het landingsgestel van het eerste vliegtuig hadden aangegeven dat we met de landing bezig waren in plaats van de opstijging. Door dit defect viel in de cockpit de automatische piloot uit. Het vliegtuig werd vervolgens niet toegelaten tot het hoge luchtruim.
Voor doorvliegen op lagere hoogte was onvoldoende kerosine beschikbaar. Daardoor had de bemanning in de cockpit geen andere keuze gehad dan de onverwijlde terugkeer naar Schiphol.
Wat me het meest verwonderde...
Na onze trip sprak ik thuis mijn verbazing uit over de gezagvoerder die ons zo lang nieuwsgierig had gehouden.
Dat is nog eens crisiscommunicatie op het scherpst van de snede.
Geringe informatie houdt mensen kennelijk toch goed bij de les.
Voor mijn zoon, fervent lezer en Netflixkijker, was het zo klaar als een klontje: natuurlijk werkt dit. Vaker cliffhangers toevoegen, mam.
