Zolang ik me kan herinneren ben ik in de ban van verhalen.
Het was dan ook niet vreemd dat ik Nederlands ging studeren met alle aandacht voor literatuur en taal. Van de Middeleeuwse verhalen tot de moderne poëzie, ik genoot er met volle teugen van.
Maar ik dacht ook: van deze grote persoonlijke liefde kan ik nooit mijn werk maken. Te weinig praktische toepasbaarheid.
Mijn baan vond ik in de journalistiek, waar ik volop mijn schrijfdrang en nieuwsgierigheid kon uitleven. Meteen na mijn studie volgde ik twee andere vakken die me nuttig leken bij dit beroep: milieukunde en politicologie.
Het bracht me uiteindelijk als politiek redacteur naar het Haagse Binnenhof.
Als journalist had ik een missie.
Ik wilde heel graag aan de lezers van de krant duidelijk maken welke Haagse beslissingen direct van invloed waren op hun leven. De keuze voor de Polderbaan bij Schiphol betekende doordringende geluidsoverlast voor onze lezers.
Maar de lezers... daar hoorde ik eigenlijk vrijwel nooit wat van.
Ze lieten geen protesten klinken tegen Haagse besluiten. Ze schreven geen ingezonden brieven over de onderwerpen die ik aansneed. Ze kwamen niet met nieuwsgierige vragen naar meer.
De krant van vandaag is de vulling van de kattenbak van morgen, dat realiseerde ik me heus wel. Maar het was toch enorm onbevredigend.
Kon ik de lezers wel raken?
Dat was het begin van mijn zoektocht.
Hoe krijg je de lezer betrokken? Hoe oefen je invloed uit met teksten? Hoe lever je een bijdrage tot gedragsverandering en creëer je impact?
Het kwartje viel toen ik een boek las van Renate Dorrestein over het schrijven van romans: het geheim van de schrijver. Romanschrijvers zijn er uiterst bedreven in om de lezer met een plot op sleeptouw te nemen en door te laten lezen.
Die technieken kon ik in mijn werk als journalist ook toepassen.
Dat was pionieren, want in die tijd was het werken met een held, een plot, een wending en andere karakteristieke verhalenelementen not done. Verhalen rondom emoties waren verdacht. Feiten stonden centraal, harde feiten.
Pas later kwam ik erachter dat wat ik deed een naam had: storytelling.
Mijn zoektocht mondde uit in het boek Toverballen voor het Brein. Ik ontdekte dat mijn interesse in verhalen niet alleen een persoonlijke liefhebberij was, maar dat de kracht van verhalen mijn werk enorm kon verrijken.
Met verhalen kun je mensen daadwerkelijk raken en in beweging brengen. Met verhalen zijn lezers geen 'doelwit', maar partners.
Impact leveren dus.
En dan denk ik nog wel eens terug aan mijn studie over Nederlandse taal- en letterkunde.
Het leek een boeiend zijspoor, waarbij ik mijn persoonlijke interesses volgde. Achteraf gezien was het een rijk zaaibed voor het opkweken van toverballen.
