Deze donkere dagen tussen Kerst en Oudejaarsdag vind ik bijzonder. Er komt van alles tot stilstand, waardoor we de natuurlijke behoefte voelen om meer naar binnen keren. Het zijn kostbare momenten om stil te staan en te luisteren naar wat er werkelijk leeft en wat er toe doet.
In 2008 had ik ook zo'n inkeermoment.
Ik wilde vanuit mijn hart gaan werken in plaats van het vaste stramien volgen. Ik wilde van 'voldoen' naar 'voldoening'. Werken met echte verhalen van echte mensen, zodat zij gezien en gehoord worden.
Op 2 januari is het precies 15 jaar geleden dat ik in het diepe sprong. Ik zegde mijn vaste baan op en schreef mijn bedrijf in bij de Kamer van Koophandel.
Eerlijk gezegd had ik geen idee waar ik aan begon als ondernemer. Maar al snel opende zich een wereld aan mogelijkheden, omdat ik in allerlei nieuwe netwerken terecht kwam. Moeiteloos gleden nieuwe deuren open. Opdrachten hoefde ik nauwelijks te vinden, want de opdrachtgevers vonden meestal mij.
Het lijkt dat je met zo'n dappere sprong er al bent.
Maar terugkijkend besef ik dat mijn reis toen pas echt begon. Eigen keuzes maken, hoezo dan?
Want het aantal mogelijkheden vond ik overweldigend. Alles was interessant en maakte me nieuwsgierig. Ik zei op vrijwel alles ja. Ik raakte er helemaal in verstrikt. Hoe kon ik zelf aan het roer staan en niet de speelbal van anderen worden?
Want ik ontdekte dat ik me nog steeds vaak gedroeg zoals anderen dat wilden en van mij verwachtten. Als maker van creatieve producten voel ik me bovendien één met mijn werk. Wat tot mijn werk behoort of tot mijn persoonlijke wereld, dat is bij een bedrijf als het mijne nauwelijks te scheiden. Alles liep door elkaar heen.
Weten wat bij je past, dat is een grote vraag.
Het heeft tijd nodig om te rijpen. Stap voor stap heb ik geleerd om mezelf te waarderen in plaats van mijn eigenwaarde te laten afhangen van de mening van anderen. Het gaat bovendien niet alleen om het leveren van goed werk, maar ook om zichtbaar durven zijn, ruimte innemen en gaan stralen.
Het maakt dan niet zoveel uit wat anderen vinden. Je mag gaan voor het leven dat volledig bij jou en je waarden past. Je wordt je eigen Chief Life Officer.
Wat me daarbij telkens opnieuw inspireert is het bekende gedicht Our Deepest Fear van Marianne Williamson. Ze schreef het in haar boek A Return To Love in 1992. En het werd bekend doordat Nelson Mandela in 1994 het gebruikte in zijn inauguratiespeech.
Hierbij een bewerkte vertaling:
Onze diepste angst is niet dat we onvolmaakt zijn. Onze diepste angst is dat we onmetelijk krachtig zijn
Het is ons licht, niet ons duister dat ons het meest beangstigt.
We vragen ons zelf af: wie ben ik, om briljant, slim, talentvol en prachtig te zijn? Maar waarom niet?
Je bent een geschenk aan de wereld. Je dient de wereld niet met valse bescheidenheid.
Er is niets verhevens aan om jezelf klein te maken, zodat andere mensen zich niet onzeker zullen voelen in jouw nabijheid.
We zijn allemaal bedoeld om te stralen, zoals kinderen dat doen.
We zijn geboren om ons licht te laten schijnen. Dit is niet slechts weggelegd voor een enkeling, maar voor ons allemaal.
Als we ons eigen licht laten schijnen, geven we onbewust anderen de vrijheid dit ook te doen. Als je bevrijd bent van je angst, zul je daarmee ook anderen bevrijden.
Mijn eigen ideale werk en leven creëren, dat is terugkijkend een van de beste keuzes die ik in mijn leven heb gedaan. Het creëren van het bijbehorende verhaal gaat dan vanzelf: story is a sensemaking device.
Neem de tijd om diep in jezelf te kijken en de wijsheid te vinden die daar verborgen ligt. De wereld heeft jouw verhaal nodig.
