Kom op, nog even dit, hollen naar de volgende afspraak. Op full speed dender ik maar door.
Welkom in mijn leven, waar multitasken een Olympische sport is en ik met gemak enkele medailles binnensleep.
Aan het einde van de werkweek stapel ik mijn resterende taken op als een toren van Pisa, klaar om om te vallen. En dat terwijl ik toch al bergen werk verzet heb.
Dat harde werken heeft me ver gebracht.
Maar ondertussen lijkt mijn leven op een loopband die nét te snel staat afgesteld. Ik weet al jaren dat ik mezelf voorbij hol, maar ben niet bij machte er echt wat aan te doen.
De klassieke aansporing om het rustig aan te doen is voor mij zo effectief als een zandzak in een lekke boot.
Rusten? Daar word ik juist onrustig van. Mediteren en solo-wandelingen? Die staan bij mij in de categorie 'goede voornemens' en 'moet ik echt eens doen', ergens naast Italiaans leren en kanoën.
De drukte houdt me gevangen.
Misschien is het tijd om het anders aan te pakken, al klinkt dat voor mij revolutionair.
Allereerst door mezelf toestemming te geven om te ontspannen. Ik MAG het rustig aan doen. Ik MAG spelen, rusten of een film kijken zonder schuldgevoel. Ik MAG stilstaan en verwonderen.
Want ik BEN iemand die tijd heeft.
Misschien kan ik dan eindelijk voelen wat mijn werkelijke behoeften zijn. Als ik dat voor elkaar krijg, doe ik niet alleen mijn werk beter, maar leef ik ook een rijker en bewuster leven.
Misschien doe ik dit deze zomer tijdens een heerlijk ontspannen wandeling door het bos waar de wereld even stilstaat.
