Als kind was ik een schuchtere hamster die het liefst onzichtbaar bleef. Op school was het opsteken van mijn vinger al een brug te ver.
Waar ik het meest tegenop zag was de spreekbeurt. Naar voren lopen met mijn zorgvuldig voorbereide presentatie voelde als het beklimmen van het schavot.
Klasgenoten waren niet te beroerd om me af te fakkelen. Zelfs wanneer ik dacht dat ik het redelijk goed had gedaan, kreeg ik de gevreesde woorden te horen: "Wat stond jij daar rood te wezen, zeg."
Onder de radar blijven, dat werd de strategie om mezelf veilig te houden.
Fast forward naar nu.
Op dit moment begeleid ik organisaties, ondernemers en inspirerende leiders bij het vinden en uitdragen van hun verhaal. Het grootste vraagstuk van mijn deelnemers is precies waar ik zelf zo lang mee geworsteld heb: niet zichtbaar durven zijn.
Met zakelijke onderwerpen zijn ze meestal wel comfortabel. Maar liever niet met iets persoonlijks, want dat voelt te kwetsbaar.
Ik begrijp hun angst volkomen.
Maar ik weet ook dat niemand er iets aan heeft als ze onzichtbaar blijven met hun plannen of hun belangrijke visie.
Als je niet deelt wat je kunt betekenen, blijft je toegevoegde waarde een goed bewaard geheim. En wie wil nou zo'n goed bewaard geheim zijn, vooral als je de wereld iets moois te bieden hebt?
Persoonlijke verhalen zijn de sleutel.
Want als je iets persoonlijks deelt dat werkelijk belangrijk voor je is, bouw je aan onderling vertrouwen. Dat is spannend, maar juist omdat er iets op het spel staat, slaag je erin om de brug te slaan.
Zoals Marianne Williamson ooit zei: As we let our light shine, we unconsciously give other people permission to do the same.
Jouw verhaal doet ertoe.
Doe er iets mee. Maak jezelf zichtbaar en zet daarmee jouw visie in de spotlights. En inspireer anderen om hetzelfde te doen.
