Hoe kun je je verhaal op een onderscheidende manier vorm geven, zodat je de juiste mensen aantrekt? En wat is daarbij je persoonlijke stijl? Als je dit ook afvraagt lees dan vooral even verder.
Eerst even een flinke stap terug in de tijd. Misschien herinner je nog het filmpje bij de Abbasong Fernando uit de jaren zeventig. Het leek alsof de bandleden knus met hun gitaren rondom een kampvuur zaten te zingen.
Heb je het plaatje voor je?
In werkelijkheid werd een gasbrander voor de camera gehouden om het idee van een gezellig vuurtje te creëren. Want in de begintijd van Abba was nauwelijks budget om filmpjes te maken.
Regisseur Lasse Hallström - later een bekende regisseur van speelfilms - gebruikte allerlei trucs om er het beste van te maken. Hij vertelt erover in een filmpje in het Abba Museum in Stockholm, dat ik laatst bezocht.
Naast die gasbrander paste hij iets geniaals toe, dat zowel goedkoop als makkelijk uitvoerbaar was. Hallström kwam namelijk op het idee om telkens twee gezichten in beeld te brengen: de één met zijprofiel, de ander vol in het gezicht.
Je ziet deze beelden onder meer in de clips van Knowing Me Knowing You, Mamma Mia, en ja, ook bij Fernando. De close-ups creëren op een simpele manier een spannend beeld. Op verzoek van de regisseur droegen de dames vaak een flinke dot lipgloss, waardoor hun bewegende lippen extra opvielen.
Als je het eenmaal weet, zie je deze manier van filmen in het gros van hun clips opduiken. Onbedoeld groeide het uit tot de visuele stijl van Abba: hun signatuur.
In Stockholm bezocht ik ook een expositie over David Bowie, die eveneens ging over de totstandkoming van zijn visuele stijl. De cover van zijn iconische album Heroes was een wonderlijke toevalstreffer, die voortkwam uit zijn ontmoeting in 1973 met de Japanse fotograaf Masayoshi Sukita.
Ze hadden elkaar nooit eerder ontmoet en spraken elkaars taal helemaal niet, maar ze hadden een mooi woordeloos contact bij de eerste fotosessie.
Ook hierbij was de uitkomst spannend beeldmateriaal.
In 1977 zagen ze elkaar opnieuw in Tokyo en Sukita vroeg of Bowie voor hem wilde poseren. Tijdens de shoot probeerden ze gewoon wat dingen uit. Zo gooide Bowie plotseling zijn strakke kapsel in de war. Hij probeerde wat armposes uit.
Sukita schoot tijdens dit uur zes filmrolletjes vol. En zo ontstond een krachtige visuele stijl die achteraf precies paste bij Bowies nieuwe muzikale richting.
Het vinden van een stijl kan een lastige zoektocht zijn, zowel de visuele stijl als de stijl in taal.
Maar het kan ook in het creatieve proces ontstaan door het ongedwongen te benaderen.
Een van mijn klanten schreef laatst dat ze het schrijven van haar persoonlijke verhaal voor haar website een enorme worsteling vond. Het leek alsof ze volkomen vastliep. Dit was ‘voor het echie’ en dat maakte het voor haar vreselijk spannend.
Maar midden in de nacht kwamen ineens de juiste woorden tot haar. Een toevalstreffer? Of had het ergens anders mee te maken?
Prikkels van buitenaf helpen vaak.
Een andere invalshoek, omdat je ineens een gave slogan ziet. Iemand die op een andere manier naar jou of je werk kijkt. Of iemand die jou verrassende vragen stelt.
Het enige wat je hoeft te doen is nieuwsgierig op weg te gaan, materialen te verzamelen en het geheel een poosje te laten sudderen. Het kan haast niet anders of jouw stijl, jouw signatuur of jouw slogan dient zich ineens aan.
Niet omdat je het gepland hebt. Maar omdat het ineens klopt.
