Een verhaal over twee okapi's op wereldreis die een groot harig monster bevechten. Dat klinkt als een fabel, die bij jong en oud tot de verbeelding kan spreken. Toch kwam de schrijver van dit verhaal er niet uit. Daarom raadpleegde ze me voor advies.
Je kent ze waarschijnlijk wel: okapi's, bosgiraffen uit centraal Afrika. Al hebben ze niet zo'n lange nek als hun soortgenoten, het zijn geweldige beesten met allerlei onvermoede talenten. Zo kunnen ze met hun lange blauwe tong hun eigen oren schoonlikken.
Lisette had deze dieren gekozen als hoofdrolspelers voor haar verhaal. Twee okapi's gingen op wereldreis en kwamen daarbij een groot langharig monster tegen, dat ze moesten bevechten.
Na een poosje raadpleegde ze me voor advies, want ze had het gevoel dat haar verhaal maar niet tot leven kwam. Ondanks dat enge langharige monster sudderde het maar door.
Ook het schrijfproces verliep moeizaam: telkens begon ze opnieuw en gooide dan het resultaat weer weg. Zo ging het al jaren, vertelde ze. Ze kwam er niet meer uit, want het leek alsof haar fantasie achter slot en grendel zat.
Het opmerkelijke was dat ze ook blogs schreef, waarbij ze geen enkele last had van bloedeloze teksten.
Zodra ze een idee had, begonnen haar gedachten al te ratelen.
Ze kon haar gedachten al schrijvend zelfs nauwelijks bijhouden, vertelde ze.
Wat gebeurde er dan? Ze was zelf altijd enorm nieuwsgierig naar de afloop.
Maar met haar fabel was dat anders, zei ze. Misschien moest ze voor één okapi kiezen in plaats van twee. Dat zou dan een jong dier worden dat er tegenop zag om een grote sprong te wagen.
Door het toch te doen, zou deze okapi meer over zichzelf ontdekken.
Wat dan, vroeg ik. Datgene waar ze zo bang voor was, viel meestal enorm mee, zei Lisette. Zo had ze dat ook in haar eigen leven ervaren.
Iets nieuws creëren gaat bijna altijd gepaard met ongemak. Als je dat gevoel herkent, kun je daar informatie uit halen. Onzekerheid en misschien ook angst vertellen je vaak iets over je grenzen of onvervulde wensen.
Een fabel over de grote sprong, dat klonk als een sterk idee.
Het zou het voortkabbelende verhaal in een klap in ieder geval een stuk doorleefder en spannender maken.
Dat vond Lisette ook. Ze kreeg er ineens weer zin in: ontdekken hoe het verhaal zich verder ging ontwikkelen.
Worstel jij ook met een verhaal dat maar voortsuddert? In je persoonlijke leven? Een verhaal dat je ontwerpt voor een opdrachtgever?
Het onbekende drijft ons voort, want zo zijn we geprogrammeerd. Dat heet nieuwsgierigheid. Daarom een fabuleuze tip: wat gebeurt er als jij zelf nieuwsgierig wordt naar hoe het verhaal verder gaat?
